IEUE, Die zal zijn, die is en was, is de hoogste en heiligste van alle namen. Het geeft het bestaan weer van de Godheid in relatie tot de tijd, niet tot Zijn handelen, dat wordt weergegeven door Zijn titels, zoals Onderschikker(over het algemeen in onze vertalingen vertaald met "God"), of Heer, of Hij die Volstaat, of Redder, of andere titels die op hun gebied even kostbaar zijn.
Veel overdenken heeft ons overtuigd dat, in het kern van de zaak, dit de meest toepasselijk mogelijke benaming is voor de Godheid tijdens de eonen op aarde. Ze is gebaseerd op de gedachte van bestaan, waarop alle verder denken is gefundeerd. Dat is waarom een thesaurus, waarin alle woorden van een taal zijn geklassificeerd en gerangschikt op hun betekenis, met deze gedachte moet beginnen. Inderdaad wordt het werkwoord zijn in sommige talen, zoals het Hebreeuws, nauwelijks gebruikt, omdat het zo vanzelfsprekend is. In de KJAV komt het vaak voor als cursief gedrukt, wat aangeeft dat het niet in het Hebreeuws voorkomt, hoewel het wel in het Engels noodzakelijk is. Hij is het enige Wezen dat altijd bestaat en brengt al het andere tot bestaan.
De loutere gedachte van Zijn, of bestaan, is niet voldoende voor de Naam der namen. Aangezien vele anderen ook zijn, zou dit Hem niet van de rest onderscheiden. Daarom is ze doortrokken van de gedachte aan tijd. Had Hij "Altijd-zijnde" gebruikt om het uit te drukken, dan waren geschapen wezens niet in staat geweest om het te vatten, want wat onbegrensd is valt buiten het begripsveld van een sterveling. De Fransen vertalen de Naam als "De Eeuwige". Dit schijnt de de Naam te zijn die er het dichtst bij komt, maar ze schiet tekort in het herkennen van de drie verdelingen van tijd die ze karakteriseert. Daarenboven is het een filosofisch idee, dat nergens in de goddelijke onthulling wordt gevonden.
Theoretisch, de Schriften even er buiten latend, zou men verleid kunnen worden te denken dat de Naam eeuwigheid uitdrukt. Maar goddelijke onthulling is beperkt tot de eonische tijden, opdat een sterveling het zou kunnen begrijpen. In het verleden, toen een deel ervan in namen werd gebruikt, werd de toekomstige fase vaak bij hun samenstelling benadrukt. Jesaja betekent: Zal-zijn-reddend. Het verleden is vervallen. In de toekomst, als Hij aanwezig zal zijn, zal de toekomst vervallen. "Eeuwigheid" staat zulke aanpassingen aan Gods eonisch handelen niet toe.
In de gedachten van geschapen wezens wordt tijd van nature onderverdeeld in verleden, heden en toekomst. Dit zijn basisbegrippen in de onthulling van de Godheid. Zijn doelstelling wordt uitgewerkt in fasen. Hij ontwikkelt Zijn plan van begin tot eind in afgepaalde onderdelen, net zoals het gaat bij alle leven: eerst het zaad, dan de wortels, de stam, de takken, de bladeren, de bloesems en dan de vrucht, die langzaamaan rijp wordt. Voor sommige voorbeelden is ons leven lang genoeg om het hele proces te zien. Maar in Zijn eonische doelstelling waren we niet aanwezig toen het begon, of tijdens de reeds voorafgaande ontwikkelingen, maar we zijn met Hem op dit moment en we zullen dat ook in de toekomst zijn. Daarom is het ook dat anderen met hem verbonden kunnen zijn door het eerste deel van Zijn Naam aan de hunne toe te voegen, want dat zijn en blijven ze in de toekomst. Maar alleen het laatste deel(...E, was) wordt nooit toegevoegd, want ze waren niet met Hem in het verleden.
Eerbied voor de Naam werd in verschillende tijden op meerdere wijzen getoond. We hebben een Duitse versie van de Hebreeuwse Schriften die probeert de vroomheid te tonen door nooit de heilige Naam te noemen, maar er altijd naar te duiden door middel van het voornaamwoord Hij, Hem of Zijn. Een rabbijn vertelde me dat de Joden in plaats ervan de term "Shem" gebruikten, wat Naam betekent, net zoals wij over "het Boek" spreken, als we de Bijbel bedoelen. Dit oppervlakkige en uiterlijk eerbetoon is op z'n plek bij hen die Hem nooit als hun Redder hebben leren kennen, of zich nooit verblijd hebben over Zijn liefde, maar niet bij ons, die Zijn geest hebben ontvangen en Zijn leven. Wij kunnen het beste onze eerbied tonen door ze met heilig ontzag te gebruiken en door het gebruik er van in de Heilige Rollen te onderzoeken.
Ons verlangen Hem beter te kennen door middel van Zijn Naam wordt sterk gehinderd door de onheilige gevolgen van pogingen ze te heiligen. Ze werd niet voor mensenogen verborgen door een lege plek te laten in de geïnspireerde rollen, maar door het vervormen van haar uitspraak en betekenis, zowel in de heilige tekst zelf, als in de vertalingen. Deze inspanningen zijn er alleen in geslaagd ze te verbergen achter een dicht gordijn van onwetendheid en bijgeloof. Dit proberen we te verwijderen, zodat een ieder de rijkdom mag ervaren die zit in de kennis van de Naam der namen.
Tot dusverre hebben we geprobeerd dit te doen door iets van de menselijke verpakking te laten zitten, maar hoe verder we kwamen met het onderzoeken van zijn rijkdommen, hoe meer het duidelijk werd dat niets anders dan een terugkeer naar de exactheid van de originele documenten, aangezien ze geïnspireerd werden, succes kan brengen. Zelfs de naam "Jehovah", die we vele jaren gebruikten, kopieert de verkeerde klinkers van de titel Heer en vervormt zowel het besef als de klank. Daarom gaan we terug naar het origineel, alleen dát geeft uitdrukking aan ieder deel, zowel als aan het geheel, en brengt de basisboodschap over die ieder van de letters bevat. Maar aangezien de Arameese letters, die de Joden meebrachten uit de ballingschap, niet dezelfde zijn als de oorspronkelijke, zullen we overeenkomstige Latijnse letters gebruiken in het gedrukte Engels; daarmee zijn al onze lezers vertrouwd.
De betekenis van de Naam lijkt al heel vroeg verloren te zijn. Daar het Hebreeuws geen hulpwerkwoorden kent als ZIJNDE, WIL en WAS, om de tijdsvorm van haar werkwoorden aan te geven, kunnen we niet de gebruikelijke methode van vertalen benutten, maar moeten we afgaan op de geïnspireerde evenbeelden in latere onthullingen. In Openbaring hebben we de naam van de A en de Z, aan de Almachtige gegeven in relatie tot die tijd, wat duidelijk het evenbeeld is van het Hebreeuwse Ieue. Het wordt gegeven als "Die is en Die was en Die komende is" Het Grieks en de sublineair lezen het als volgt in 1:4,8; 4:8; 11:17 en 16:5
OPHN KAI O EEN KAI OERCHOMENOS(Openb. 1:8)
DE ZIJNDE EN DE WAS EN DE KOMENDE
Die is, en Die was en Die is komende (weggelaten in 11:17 en 16:5)
Dit maakt het duidelijk dat de Naam de drie verdelingen uitdrukt van bestaan: verleden, heden en toekomst. Aangezien er heel weinig plaatsen voorkomen waar in het Hebreeuws het werkwoord ZIJN wordt gebruikt, behalve in oorzakelijk verband, zullen we hiermee starten: EIE, worden. Om het oorzakelijk verband te vormen, d.w.z. om zijn in het Hebreeuws om te zetten naar worden, wordt -E- er voorgezet en wordt, gewoonlijk, -I- er ingevoegd. Zouden we die weglaten, dan zouden we -E- overhouden als stam, met de betekenis van ZIJN. Dit als stam gebruikend voor de Naam, moeten we iets toevoegen om er ZIJNDE van te maken, zoals in Openbaring. De letter -U- vervult gewoonlijk deze functie in de Hebreeuwse werkwoorden. Dit toevoegend zouden we -EU-, -ZIJNDE- in het midden van I-EU-E hebben voor het heden.
Zoals we duidelijk in de Openbaring van Jezus Christus kunnen zien, is de Naam niet zoals andere namen, vast, stereotiep, onveranderlijk. Ze past zich aan aan de tijden en omstandigheden. Het boek, dat gewoonlijk foutief "Openbaring" wordt genoemd, houdt zich voornamelijk bezig met de komst van Christus; daarom is de Naam ook overeenkomstig deze gedachte. Zoals in het verleden wordt Hij de Ene genoemd Die is en was, maar niet Degene Die zal zijn. Dit is gewijzigd in Degene Die komende is, eerder een handeling dan een eenvoudig bestaan. Verderop, nadat de handeling heeft plaatsgevonden, is de handeling uit de naam weggevallen.
Samengestelde Hebreeuwse namen gebruiken vaak de eerste twee of drie letters van Ieue, Ie- of Ieu-, voor het aangeven van de tijd waarop ze toepasbaar zijn. In onze vertalingen is dat niet aangegeven. Eén voorval schijnt wel bijzonder behulpzaam te zijn om zijn kracht vast te stellen. In Jesaja 26:4 lezen we:
"Vertrouwt in Ieue voor de toekomsten van de toekomst, want in Ie Ieue is een eonische rots."
(proeve van concordant vertalen)
Uiteraard kan Ie hier niet anders betekenen dan ZAL-ZIJN. Dat wil zeggen: de voorgevoegde I heeft de kracht van de toekomst. Ie Ieue verwijst naar Hem in de toekomstige eonen. Hij is niet beperkt tot het verleden of het heden. In feite ligt Zijn "dag", de dag van de Heer, in de toekomst. Dit is de basis voor zekerheid. We zullen deze belangrijke passage nog een keer bezien.
Het is gebruikelijk om de uiteinden van Ieue te vertalen alsof het geheel, Ieue, toegevoegd werd aan een andere stam. Op die manier maakten we van Zacharias "Jehovah-herinnert"(Lucas 1:5), en van Jezus "Jehovah de Redder", terwijl de geïnspireerde verklaring is: "Hij zal reddende zijn"(Matt 1:21). Omdat de volledige Naam, Ieue, alle tijd omvat, zowel is, was als zal zijn, zegt hij meer dan waar kan zijn van welke mens dan ook en is hij vanaf heden ook beperkt tot de toekomst. Daarom kunnen we niet met een gerust geweten verder gaan de volledige Naam te gebruiken bij het verklaren van gewone namen die slechts een deel ervan bezitten. We zullen van Zacharias "Herinnerend-zal-zijn" maken en van Jezus "Hij-zal-zijn-Reddende". Dit zal ons aanvankelijk niet zo erg bevallen, maar de toegevoegde helderheid en toepasselijkheid van de beperkte, geïnspireerde, vertaling zal ons spoedig verzoenen met de wijziging. Later zullen we ze prijzen, omdat het een hulpe is bij het terugvinden van lang verloren waarheid.
Het toekomende tijd element in de Naam zal vervallen(Openb. 11:17; 16:5). Tot op heden is het er nooit uit geweest, maar heeft altijd de grootste nadruk gekregen door het aan het begin er van plaatsen van de letter "I", die wordt gebruikt om het aan te geven. Tot op de dag van vandaag zien we met spanning uit naar Zijn toekomst. We erkennen dat Hij het allereerste begin van de menselijke geschiedenis was(Gen.2:4) en op dit moment in onze harten leeft; maar onze verlangende harten wensen om bij Hem te zijn, en als Hem en voor Hem. In het oude Israël keek men vooruit naar de toekomst en dit was ook de last van de voorzeggende profeten. Dat is zonder twijfel de reden waarom een paar van hun namen, zoals Jesaja en Jeremia en Obadja en Zefanja het eerste toekomende tijdsdeel van de Naam toegevoegd hadden gekregen aan de stam, want dat karakteriseerde hun dienstbetoon. Jozua (Ieushou) had het er voor staan en betekent "Zal-zijn-reddend".
Zoals deze voorbeelden laten zien worden delen van Ieue zeer regelmatig gebruikt aan het begin of einde van namen, die daar dan verschijnen als Je-, -ja of -a in het Nederlands. Het meest illustratieve voorbeeld wordt wel gevonden in de naam Jezus.
Toen een boodschapper Jozef vertelde dat hij het kind van Maria de naam "Jezus" zou moeten geven, legde hij dat als volgt uit: "Want Hij is het die zijn volk zal redden van hun zonden."(NBG). Het Griekse woord redden heeft hier toekomende tijd in zich, wat wordt aangegeven door de letter -s- in te voegen voor het einde, het zo makend tot ZAL-ZIJN-REDDENDE, zoals we kunnen zien in de sublinear van de Concordante Vertaling. Dit zou afdoende bewijs moeten zijn om ons onderzoek bij andere namen te waarborgen.
Een zeer opvallende bevestiging ligt in het feit dat de laatste -E, die het verleden moet aangeven, WAS, nooit wordt gebruikt in combinatie met andere namen. De reden lijkt duidelijk, want niemand heeft ooit gepre-existeerd zoals Ieue deed. In Openbaring, wanneer Zijn komst niet langer in de toekomst ligt, blijft Hij de Ene Die is en was(Openb. 11:17; 16:5). Dit schijnt onze conclusie te bevestigen dat de I in Ieue staat voor de toekomst, en de laatste -E voor het verleden.
Er is nog een andere variatie in namen die zelden wordt herkend en begrepen. Naamseinden op -IE voegen soms de -u toe, wat resulteert in -IEU, ZAL-ZIJN-DE. In de Engelse vertalingen worden ze gewoonlijk niet onderscheiden. Een goed voorbeeld is Adonia. In het Hebreeuws wordt het gespeld als Adun-ie(1Kon. 1:5) en Adun-ieu(vers 8). Het eerste deel van de naam duidt Heer aan, de einden zal-zijn en zal-zijn-de. Toen hij net aan Davids zoon was gegeven was hij zonder twijfel te jong om de taak van een Heer uit te oefenen en de u werd niet toegevoegd totdat hij het kon. Toen hij opstond tegen David werd de U op sommige plaatsen toegevoegd, wat schijnt aan te geven dat hij zijn heerschap aan het uitoefenen was, het in de praktijk bracht. Zoiets als dit schijnt de gedachte te zijn achter het zo af en toe toevoegen van de letter -U aan -IE namen, ze makend tot -IEU.
Tussen de opmerkelijke vondsten te Lachish waren stukken te vinden van aardewerk met daarop ingekraste mededelingen. Deze bevatten onder meer 22 namen, waarvan er 14 eindigden op -IEU. Geen enkele eindigde op -IE alleen. Deze mededelingen waren geschreven onder grote druk, daarom kan het zijn dat de -ING einden hieraan uitdrukking geven.
Zo mag -sho-ieu Redding-zal-zijn-de aangeven, dat wil zeggen: niet alleen als een abstract feit, maar in werkelijke uitvoering in het huidige gevaar, want deze mededelingen werden tijdens de gevechten verzonden. In de Schriften komen een behoorlijk aantal van de lange vorm van deze naam voor(Neh. 12:32).
In het Engels(en Nederlands; vertaler) hebben de letters Ieue geen betekenis. Dit leidt tot een moeilijk probleem zodra delen er van worden toegevoegd aan een andere naam. Om maar een bekend voorbeeld te nemen: Zullen we "Jesaja" vertalen als Redding-van-Ieu, half Engels en half Hebreeuws, of maken we het helemaal Engels, HIJ ZAL-ZIJN-REDDENDE? De eerste versie faalt in het geven van het tijdselement, wat vast verbonden is met de Hebreeuwse naam. Hoewel de tweede versie wel de tijd geeft, toont ze geen enkel deel van de Naam. In andere namen is dit nog lastiger, omdat we vurig verlangen de Naam zowel als de tijd aan te geven. Zo is er Jeremia, wat betekent HIJ ZAL-ZIJN-verhogenDE, of Verhogend-is-Ieu. Het hoofdbezwaar tegen het laatste is dat het toegevoegde is de toekomende tijd tegenspreekt, aangegeven door de Naam. Daar de Naam reeds duidelijk is in de letters in zulke namen, zal het de heiligen het beste helpen de betekenis zo hier en daar in de marge te geven.
Ieue komt niet voor in het eerste deel van Genesis, dat zich bezig houdt met schepping, maar verschijnt onmiddellijk wanneer het tweede deel van voortbrengen aanvangt. Dit toont aan dat hij niet betrokken is bij de materiële schepping, maar meer met de historische gebeurtenissen die verbonden zijn met de voortbrenging van de mens. De titel Alueïm was afdoende om de schepping op zich te dekken. Wanneer voortbrenging is toegevoegd, komt deze titel niet te vervallen, noch wordt ze vervangen door Ieue, maar lezen we altijd van Ieue Alueïm(KJAV Lord God) ten tijde dat Adam en Eva in de hof waren. Maar de slang gebruikte nooit Ieue bij zijn ontmoeting met Eva(Gen. 3:1,3,5), want zijn opdracht had alleen te maken met onderschikking. De taak van de Tegenstander is beperkt in tijd en zal verdwijnen zodra de Zoon allen heeft onderschikt aan de Vader.
In meer dan 300 gevallen was het plan om in de KJAV Ieue als Heer(met kleine letters) te drukken niet haalbaar bevonden, want het werd voorafgegaan door het echte woord voor Heer. Er zou dan Heer HEER gestaan hebben. Maar men maakte de zaak erger door HEER te wijzigen in GOD! Is het dan niet beter om maar het Hebreeuws zelf te gebruiken, dan over te gaan op dit soort extremiteiten? Alsof kleine letters de betekenis van een woord veranderen! Met dit soort goochelarij onderging Zijn Naam een metamorphose naar Zijn titel, iets wat bij een heel ander denkpatroon hoort. Ze hadden al HEER God(Ieue Alueïm) gebruikt. Maar HEER GOD(Adni Ieue), wat hetzelfde is, behalve dan dat het met kleine letters wordt geschreven, staat voor een heel andere combinatie, iets wat de oppervlakkige lezer een heel misleidende indruk geeft. We hebben wel sympathie voor zulke pogingen om te onderscheiden waar verschil is, we hebben immers hetzelfde probleem, maar hopen het meer bevredigend op te lossen door het geïnspireerde Hebreeuws zelf te gebruiken.
De relatie tussen de Naam en de titel kan heel eenvoudig worden gezien in de vaak terugkerende frase: Ieue uw Alueïm(de AV heeft dan: de Heer uw God). Er is slechts één Ieue, want deze aanduiding werd nooit door een ander volk voor de Godheid gebruikt. Maar er waren vele onderschikkers, zowel afgoden als mensen. Israël beloofde trouw en onderschikking aan de Ene, Ieue, hoewel ze Hem vaak verlieten voor valse godheden. Al wat zij in deze moesten doen was ongehoorzaam zijn aan Zijn woorden. Dat Ieue, de Zal-zijnde-was, de ware Onderschikker is, is vol van betekenis. Andere goden komen van tijd tot tijd op en verdwijnen dan weer, maar Ieue is de eonische Onderschikker, Die tijdens alle eonen aanwezig is. Geen tijdelijke godheid zou de onderschikking van allen kunnen bereiken, iets dat het doel is van de Allerhoogste Onderschikker.
Zoals we reeds lieten zien omvat de Naam Ieue het idee van Eén Die in de toekomst zal zijn(I...), in het heden zijnde (.eu.), en in het verleden was. Om al deze gedachten in een in de praktijk bruikbare vorm voor te stellen, hebben we de drie gedachten in een kort, gekoppeld, woord samengevat: ZAL-ZIJNde-WAS. Het ZAL stelt de toekomst voor, het ZIJN het heden, het "-de" de beweging, het is voortgaand, en het WAS wijst naar het verleden. Zo'n soort instrument blijkt nodig te zijn om een hanteerbaar symbool te krijgen waarmee we het een zichtbare uitdrukking kunnen geven. Het heeft het voordeel dat het splitsbaar is, net als in het Hebreeuws, en de delen kunnen apart in het Engels worden gebruikt, net zoals in het Hebreeuws.
De Naam Ieue is een werkwoordelijke, die in het Hebreeuws de -U-, dat "-de" betekent, in het woord. In het Engels zetten we het aan het einde. Als we het combineren met een werkwoord, zoals redden, zegt het geinspireerde Grieks niet: zal-zijnde-redden, maar ZAL-ZIJN-REDDENDE(Matt. 1:21). Dit voorbeeld volgend zouden we Jehosafat (Ieu-shpht) moeten vertalen met: HIJ-ZAL-ZIJN-OORDELENDE, niet HIJ-ZAL-ZIJNDE-OORDELEN. Johannes zou dan zijn: (Johanan, Hebreeuws: Ieue-chnn) HIJ-ZAL-ZIJN-GENADENDE.
Vele jaren heb ik gepuzzeld op de schijnbare tegenstelling of onverenigbare aktie van de oude Israëlieten in verband met de Naam, Ieue. Ze durfden hem niet uit te spreken, want hij was veel te heilig om over de lippen van een sterveling te komen. Maar, tegelijkertijd, leken ze hem te schenden door het voortdurend gebruik van delen er van in hun namen, die toch vaak wél over hun lippen kwamen. Het raadsel werd pas opgelost toen ik de betekenis van de Naam ontdekte: ZAL-ZIJNDE-WAS. Als men delen hiervan toevoegt aan de belangrijkste stam, beperkt men de toepassing van hun namen tot de toekomst, precies zoals Zijn volledige Naam zijn invloed uitspreidt over alle eonische tijden. De essentie van Zijn Naam ligt hierin dat hij niet beperkt is tot een bepaalde tijd, maar in alle tijden bestaat. In tegenstelling hiermee waren de mensen uit de oude tijden tijdgebonden, waardoor ze niet de volledige Naam op zichzelf konden toepassen.
Hoe mooi het werkt wordt wel getoond door de naam van de apostel Johannes(Hij zal-zijn-genadende). Dit plaatst de vervulling van zijn bediening in de toekomst, en komt overeen met de vele bekendmakingen van een uitstel, al vanaf het prille begin, wanneer hij zijn verslag begint met:
"Hij kwam tot het zijne, en de zijnen hebben Hem niet aangenomen."
(Joh. 1:11;NBG)
Maar we lezen verder:
"Doch allen, die Hem aangenomen hebben, hun heeft Hij macht gegeven om kinderen Gods te worden, hun, die in zijn naam geloven;..... doch uit God geboren zijn."
(Joh. 1:12,..13;NBG)
Hun geloof gaf hen het recht geboren te worden samen met het volk, ten tijde dat Alueïm Zijn oordeel over Israël en de volkeren beëindigt, en Zijn Messias op aarde verschijnt om in de toekomst het koninkrijk van David en de verering van Ieue in Jeruzalem te herstellen.
Voor velen van ons heeft de naam "Jehovah", vanwege de banden die we er mee hebben, een heilige, majestueuze klank. We beseffen niet dat, ook in het Engels, dit een vorm van fonetisch modernisme is. De beginletter wordt in het oude Engels in het geheel niet gevonden. In de bak met drukletters, waarin de hoofdletters in alfabetische volgorde werden bewaard, lag de "J" achter de "Z", want ze werd aan de taal toegevoegd nadat de samenstelling al was gestandaardiseerd. Alle oude geschriften hebben een "I" in plaats van een "J". In de meeste continentale talen ontbreekt hij. Totdat men er aan is gewend, klinkt de j of dg* klank barbaars, onmogelijk om op zichzelf gezongen te worden, terwijl een van de opmerkelijk eigenschappen van Ieue is dat alle klinkers op zich zingbaar zijn.
Maar het belangrijkste bezwaar tegen de titel "Jehovah" is wel dit: Hij is vrijwel geheel gebaseerd op de tradities van de rabbijnen uit de verstrooiïng, haters van hun Messias, de geest van Ieue ontberend. Zij veranderden vrijwel iedere letter! We leggen geen nadruk op meer klank. We nemen het onszelf niet kwalijk dat we meer dan een halve eeuw "Jehovah" hebben gebruikt. Hij is zeker beter dan zowel betekenis als klank te verbergen door het weer te geven als HEER, met de foute klank en de verkeerde betekenis, en een valse veinzer voor de titel Heer(Adun). Maar bij het maken van een concordante versie kunnen we zo'n valkuil niet achterlaten in het pad van de nederige heilige, die zoekt naar goede kennis van de Godheid.
Van de spelling "Yahweh" wordt vaak verondersteld dat het de correcte uitspraak geeft van Ieue. Maar ze is in het geheel niet gebaseerd op het geïnspireerde Origineel, maar op een vorm van het traditionele gebruik van punten door de Hebreeuwse rabbijnen uit de middeleeuwen, waarmee ze dat aanpasten om ze in overeenstemming te krijgen met hun verkeerd gebruik. Daar de letter "e" twee maal voorkomt, zou ze ook in beide gevallen hetzelfde moeten worden uitgesproken. De letter "a", uitgesproken als "ah", komt er niet in voor. Ieue zou moeten worden uitgesproken als Yehweh. We leggen hier niet de nadruk op, alleen is het ons gevraagd door hen die het doen.
Er zat geleerdheid achter de Yahweh-uitspraak, maar nu bewijzen de oudste manuscripten, de Dode Zee rollen, heel duidelijk dat de punten, die deze uitspraak produceerden, niet geïnspireerd waren.
Het gebruik van de titel Heer om te voorkomen dat men "Ieue" uitsprak, de heilige Naam, schiep een grote mate van verwarring, want de werkelijke titel is een ander woord, Adun. Om te beginnen is de Hebreeuwse titel, Adun, een nadrukkelijke vorm van de stam DN, die we vinden in woorden als berechten en provincie. Adun is een krachtige vorm, net als de A in Adam, die van nature past in zo'n verheven titel als heer. Aangezien een heer gewoonlijk een persoon was die bijzondere eer verdiende, werd die ook aan hem verleend door hen die aan hem onderschikt waren, als ze hun onderhorige plaats erkenden door te zeggen: "Mijn heer." Dit was ooit in het Engels een heel gewoon gebruik en duurt in sommige plaatsen ook nu nog voort. Het Franse monsieur, mon-seigneur, betekent mijn-heer en wordt nu op allen toegepast. Wij kennen het in het beleefde: "Geachte heer" of "Mijn heer."
In de Schriften is deze titel (Aduni) te vinden in Sara's alleenspraak over Abraham: "Mijn heer is ook oud."(Gen. 18:12). Abraham zelf had het gebruikt toen Hij de Onderschikker toesprak: "Mijn Heer Ieue, wat zult Gij mij geven?"(Gen. 15:2). Hier heeft de KJAV LORD GOD, het mijn weglatend, en wordt men gedwongen GOD te gebruiken in plaats van Ieue! Dat is de verwarring die men krijgt als men het geïnspireerd Origineel verlaat, zelfs wanneer het voortkomt uit het lofwaardige verlangen Zijn Naam te heiligen. Wigram's concordantie verwart de zaak nog verder door twee vormen te maken, één zonder het mijn(Adun) en één met mijn(Aduni), hoewel vele met mijn staan in de lijst zonder! Al deze verwarring wordt voorkomen door de concordante methode. De overstijgende genade van deze bediening stelt ons in staat zonder vrees of beven de heiligste Naam te gebruiken, want onze rechtvaardigheid hangt niet af van ons handelen, maar van het offer van Christus.
Hoewel veel van de passages waarin de naam Ieue wordt gebruikt veel welkom licht werpen op zijn betekenis, slagen de gebruikelijke vertalingen er niet in dat te doen. In Jesaja 26:4, bijvoorbeeld, vinden we Ieue twee maal, en ook de verkorte vorm, Ie(Zal-zijn). Dit komt volledig overeen met de profetie, want die legt de nadruk op de toekomst, maar laat het verleden er buiten. De A.V. vertaalt hier: "Vertrouwt in de HEER voor immer, want in de HEER JEHOVAH is een eeuwige kracht." Hier maakt men eerst van Ieue HEER, en bij de tweede maal JEHOVAH. Voor de verkorte vorm, Ie, gebruikt men opnieuw HEER. Het is te verwarrend om te proberen de Naam te bestuderen in deze vertaling.
De Revised Standard Version wijzigt dit in:
Vertrouwt op de HEER voor immer,
want de HEER GOD is een eeuwige rots"
Hier is de verwarring onthutsend, want Ie en Ieue worden nu beide met HEER vertaald, wat tot een heel andere categorie behoort, en GOD betekent Onderschikker en hoort in deze passage in het geheel niet thuis.
De Concordante Vertaling geeft het als volgt weer:
Vertrouwt in Ieue voor de toekomsten van de toekomst [Ieue]Zal-zijn-de-was
Want in Ie Ieue is een eonische rots.[Ie]Zal-zijn.
In dit vers worden we opgeroepen in de Godheid te vertrouwen Die ten allen tijde het universum bestuurt, in het verleden en heden, maar speciaal in de toekomst, want daar ligt de meeste noodzaak om Hem te vertrouwen. De toekomst is verdeeld in een variëteit van eonen waarin grote veranderingen zullen plaatsvinden en waarvoor de mensheid terecht angst mag hebben. De laatste brand leidt tot een aparte en andere aarde, een nieuwe schepping. Dit mag zeer wel de toekomsten van de toekomst worden genoemd, net zoals dit de eonen van de eonen zijn.
De tweede regel, die de tijd-Naam van de Godheid in twee vormen bevat, is bijzonder interessant. Dit hele couplet heeft betrekking tot de tijd, eerst de toekomsten van de toekomsten en dan de overeenkomstige periode, de komende eonen. Het is goed en inderdaad noodzakelijk om ons vertrouwen te stellen in Eén Die een verleden en heden heeft, want alleen door het geloof dat deze inspireren, zijn we voorbereid te geloven en in de toekomst Hem te vertrouwen. Maar het is Ie (ZAL-ZIJN), de Toekomstige, Die de onbeweegbare Rots zal zijn waarop Juda zal vertrouwen.
Een van de meest opmerkelijke kenmerken van latere onthulling voor een lezer van de Hebreeuwse Schriften is de vrijwel totale afwezigheid van de Naam der namen. Zelfs in de gedeelten gewijd aan het volk Israël en het komende koninkrijk op aarde, speciaal het boek Mattheüs, komt hij niet één maal voor. Zelfs in de citaten uit het Hebreeuws kunnen we hem niet vinden. Daar Ieue in het bijzonder de Alueïm van Israël is(Ex. 5:1)en niet van Egypte of enig ander volk, hoeven we hem ook niet te verwachten in de geschriften van Paulus aan de volken. Pas aan het einde, wanneer we worden weggenomen, in geest, in de dag van de Heer, of Ieue, vinden we hem, inderdaad niet getranslitereerd, maar vertaald als: "Die is en Die was en Die komende is"(Openb. 1.8) en ingekort tot "Die zijt en Die was"(Openb. 11:17 en 16:3) nadat Hij is gekomen.
Een opmerkelijk feit, waar gewoonlijk aan wordt voorbij gegaan, is dat de tijd, in verband met Israel en het komende koninkrijk, tijdelijk stil staat in de Griekse Schriften. De klok is gestopt. Het is pas wanneer de Naam Ieue weer verschijnt als "Die is en Die was en Die komende is"(Openb.1:8), de tijdnaam van de Godheid, dat de laatste heptade van Daniël's profetie van "de zeventig weken" begint en de tijd weer wordt geteld.
Het is goed te bedenken dat de berekening van de tijd in de Schriften behoorlijk verschilt van de seculiere chronologie. Ieue telde de tijd niet toen Zijn volk afvallig was of andere alueïm diende. In de periode voorafgaande aan de profeet Samuel waren ze gedurende een totale periode van bijna honderd jaren onderhorig aan vijf verschillende volken. Deze perioden zijn weggelaten uit de Bijbelse chronologie. Ook later, vanaf het moment dat de Messias was afgesneden tot de zeventigste heptade van Daniël, nog in de toekomst, wordt de tijd niet toegepast.
Zo is het ook vandaag. Vanaf de tijd dat ze hun Christus kruisigden, tot de era van Zijn toorn, heeft de tijd stil gestaan. Er zijn slechts 490 telbare jaren vanaf de herbouw van Jeruzalem tot het koninkrijk van Christus(Dan. 9:25), dat nog steeds toekomstig is, hoewel er meer dan tweeduizend jaren aan de wereldse chronologie zijn toegevoegd. Theologisch is het onvergeeflijk deze jaren te tellen. Ze zouden buiten de kaften van de Bijbel moeten blijven, samen met de rest van de wereldse wijsheid, die niet telt.
Deze twee feiten, dat de tijd-Naam Ieue niet voorkomt in het overgrote deel van de Griekse Schriften, en dat de tijd tijdelijk is stil gezet tijdens de huidige periode, complementeren elkaar en ze zouden het ons allen makkelijk moeten maken te verstaan waarom de Naam niet wordt doorgegeven in de Griekse Schriften. In Israël stopte ze of stond ze op punt te stoppen, zodat Ieue niet langer hun Alueïm kon zijn. Hoewel de verandering in de Septuagint naar Kurios, Heer of Meester, niet een nauwkeurige weergave is van het Hebreeuws, paste het in het vooruitzien en voorzienigheid van God om de plaats van Ieue in te nemen tijdens hun tijdloze afvalligheid, en samengevoegd te worden in Heer, want Hij is Heer over allen(Hand. 10:36), zoals Petrus aan Cornelius vertelde toen de eerste vreemdeling werd toegestaan proseliet te worden in de ekklesia van het koninkrijk.
Aangezien we ons bevinden in een bedeling waarin tijd geen rol speelt, kunnen we geen "Getuigen voor Jehovah" zijn, zelfs niet als we vleselijke Israëlieten zijn, want onze toekomst ligt niet in het koninkrijk op aarde, onder de zon, waar de tijd wordt berekend door de schaduw op een schaal. Boven de zon is onze plaats, te midden van de hemelingen, waar er geen weken, maanden of jaren zijn om rekening mee te houden. Alle tijdvoorspellingen in deze bedeling zijn in het verleden nutteloos en fout gebleken en zullen dat ook in de toekomst blijken te zijn. Laten we er voor oppasssen!.
A.E.Knoch.
*Denk er aan de de g in het Engels een heel andere klank heeft dan in het Nederlands. "DG" zal dan uitgesproken worden als ons "dzjee".
Door naar deel 5
