(deel 1)
Alle zonde, lijden en dood kwamen voort uit die ene overtreding van één man, omdat de gehele mensheid door hem werd verwekt; zo komt ook redding door het enkele offer van onze Redder, aangezien allen in Hem geschapen werden. Gods methode van redding is insluiting, niet plaatsvervanging. Christus neemt niet de plaats in van iedere zondaar uit ons ras, als ware Hij slechts een mens. Hij zet Adam terzijde en Zijn werk raakt allen, net zoals dat van Adam dat deed. Hij is de tweede Mens, alsof er niemand tussen Hem en de eerste is gekomen. Hij is de laatste Adam, in Wie er een nieuwe mensheid is die gezegend zal worden door Zijn ene offer, net zoals de oude mensheid gedoemd was door Adam's enige overtreding.
Het waarom van redding kan beantwoord worden met een enkel woord: liefde. God redt omdat Hij liefheeft! Het hoe kan ook met één woord worden uitgelegd: offer. Maar nadenkende heiligen zijn niet tevreden gesteld met zo'n beknopte uitleg. De volgende vraag rijst dan ook: Hoe kan een offer redden? Er zijn vele filosofieën en nog meer voorbeelden gebruikt om aan te tonen hoe Christus de zondaar kan redden. Deze zijn zo effectief tussen ons en de eenvoudige waarheid in komen te staan, dat het vrijwel onmogelijk is ze terzijde te schuiven en door te stoten tot de feiten. Het enige geruststellende teken is dat weinigen, die werkelijk onderzoeken, volledig tevreden gesteld zijn met welke "theorie van verzoening" dan ook die tot op heden is gegeven.
Alles werd geschapen in de Zoon van Gods liefde(Kol. 1:16). God hield van Zijn Zoon. De schepping zou nooit gescheiden mogen worden van die ondergrond van goddelijke aanhankelijkheid waaruit ze werd voortgebracht. Dit is de onverbreekbare band die God met Zijn schepping verbindt, en de Zoon met ieder schepsel in het universum. Wat er ook gebeurt, deze onderliggende liefde blijft bestaan, zelfs hoewel ze tijdelijk is verduisterd en het gewaad van haat heeft aangetrokken. Net zoals de fundering van de tempel van Salomo, wordt deze substructuur zelden gezien gedurende de aionische tijden. Ze is bedekt met het puin dat wordt veroorzaakt door de vernietigingskracht van zonde.
De innerlijke liefde die in God woont en in Zijn Zoon, wat de schepping veroorzaakte, roept een antwoord op van Zijn schepselen, iets waartoe die niet in staat waren het te geven. Net zoals Adam hadden zij niet de kennis van het goede en konden het daarom niet op prijs stellen, er voor danken, of de Gever aanbidden. Aangezien we zo zijn gevormd, kan zulk een kennis alleen komen door het ervaren van kwaad. Daarom plantte God de boom van kennis van goed en kwaad in de hof.
Bij het overwegen van Adams overtreding richt iedereen zijn oog op het woord "kwaad," alsof de boom ook niet de kennis gaf van goed. Dit, gekoppeld aan de duidelijke waarschuwing van God, geeft de indruk dat het niet Zijn doel was dat Adam de kennis van deze boom zou krijgen. Het zou, als dát Gods bedoeling zou zijn geweest, veel eenvoudiger zijn geweest deze boom om te hakken. God wilde dat Adam en zijn ras het goede dat Hij hen gaf op prijs gingen stellen, zelfs indien het inhield dat ze kennis kregen van het kwade. Deze handeling bracht de zonde in het ras, en hoewel het een directe overtreding was van Zijn woord, kwam het volkomen overeen met Zijn onderliggende bedoeling, want het bracht de kennis van het goede.
Hoewel Gods liefde de aanwezigheid van kwaad en zonde vereiste zodat ze bekend zou worden, verlangde die ook dat dit proces beperkt zou blijven tot de tijd. Eindeloos kwaad en zonde zouden het doel vernietigen waarvoor beide werden geïntroduceerd! Daarom is er een afgebakende duur toegewezen aan dit proces: de aionische tijden. Deze aionen werden gemaakt in Gods Zoon(Hebr. 1:2). Zonde en kwaad zijn geheel tot hen beperkt. De eerste drie aionen zijn toegewijd aan de ontwikkeling van zonde, de laatste twee aan hun aftocht. Het resultaat is dat alle schepselen zullen genieten van de kennis van Gods goedheid en genade, en Hij zal Alles in allen worden, zo het doel bereikend waarvoor ze werden geformeerd.
De methode van redding is gebleken een voortdurende puzzel te zijn voor exegeten zowel als voor nieuwsgierige studenten van de Schriften. Waarom stierf Christus en hoe kan dat offer een effect hebben op de verzoening van allen?
De oplossing ligt in een grotere bekendheid met Christus en Zijn relaties met God en de schepping vóór Hij het werk ondernam van verlossing en vrijkoping. Als de Zoon van Gods liefde werd alles in Hem, door Hem en voor Hem geschapen. Daarom ook is Hij zo nauw verbonden met de schepping, afgezien van en voorafgaande aan Zijn lijden voor de zonde.
Het schijnt moeilijk voor ons te zijn Christus met iets anders te associëren dan met verlossing. De grote waarheid dat Hij de Eerstgeborene van de schepping is, schijnt verdwenen te zijn uit het bewustzijn van het Christendom. Toch is dit van het grootste belang voor het verstaan van verlossing. Het corrigeert alle valse gedachten dat Hij een onwillig Lijder was, een derde partij aan Wie de rol van zondebok was opgedrongen, wat er toe leidde dat rationalisten tot de conclusie bracht dat het kruis een tentoonspreiding was van onrecht aan Een en deels aan anderen.
De relatie van de Zoon tot de schepping wordt uitgedrukt door de titel Eerstgeborene. Dit wordt nauwkeurig aangegeven door een serie van voorzetsels: in, door, voor(Kol. 1:16,17). Deze drukken de verschillende aspecten uit van Zijn verbinding met de schepping, buiten zonde of offer. We zijn gewend er aan te denken als Gods universum, maar we zouden Christus hierbij moeten insluiten, want het (universum) is gecreëerd in, door en voor Hem! Dit is de basiswaarheid die de manier van haar verlossing verklaart. Haar methode kan niet worden begrepen totdat we inzien dat de Redder niet een afzijdig, ongeïnteresseerd Slachtoffer is, maar Iemand die zo nabij is als het maar kan zijn, buiten de zonde dan. Een vader zwoegt en lijdt voor zijn gezin, zonder enige gedachte aan onrecht. Verwantschap vraagt om meer dan het recht verlangt.
Het zou fijn zijn een naam voor Christus te hebben als de Ene in Wie alles werd geschapen. Het Engels heeft hiervoor twee woorden: progenitor(verwekker) en procreator(voortbrenger) (wat dezelfde betekenis heeft). We stellen voor dat verwekker op Adam toe te passen, als de verwekker van het hele ras, en voortbrenger te reserveren voor Gods Zoon als de Ene in en door Wie de schepping tot stand kwam. Op deze manier kunnen we onze zaak op deze heldere en afdoende wijze voorstellen:
Zoals in Adam, de verwekker van de mensheid, door één egoïstische daad de hele mensheid in onbeschrijfelijke ellende stortte, zo ook Gods Zoon, de Voortbrenger van allen, die door één offer allen betrekt bij onuitsprekelijke zegen.
Tijdens de aionen is dit gereserveerd voor de verkozenen, die verlost zijn door middel van geloof. Allen zullen niet levend gemaakt worden in Christus, totdat de dood is afgeschaft bij de voleinding (1Kor. 15:26).
A.E.Knoch.
Dit artikel werd eerder in het Engels gepubliceerd in U.R.Magazine, deel 73.
U.R. Magazine is een uitgave van Concordant Publishing Concern
Naar deel 2
