“…naar Zijn welbehagen, … in de bediening van de volheid van de eras, om het al in de Christus samen te vatten, al dat is in de hemelen en dat op de aarde”
(Efe. 1:9,10;SW).
Het is Gods welbehagen om hen die Hij heeft geroepen in genade deel te laten uitmaken van een bediening. Deze bediening zal functioneren tijdens het complement van de eras. Dat wil zeggen, ze zal functioneren tijdens de laatste eras die de overblijvende perioden in de aionen zal completeren of vullen. Deze eras zullen de tijd bestrijken van het grote witte troon oordeel, de komst van de nieuwe hemelen en aarde, en welke eras er ook mogen overblijven tot de voleinding, wanneer allen door Christus onsterfelijk worden gemaakt. Het herboren Israel zal het element van deze bediening zijn op de aarde, en het lichaam van Christus, van wie “burgerschap behoort in de hemelen” (Filip. 3.20;SW), zal het element van deze bediening zijn die daar z’n plaats zal vinden.
De aionen van de aionen zijn de laatste twee aionen die in de Schrift onthuld worden. Omdat deze aionen voortgaan doorheen hun verschillende eras, zal de heerlijkheid die aan de voeten van Christus uitgegoten wordt, en opstijgt naar de Vader, steeds verder toenemen. Een trekker, door het woud naar een grote waterval reizend, wordt zich, misschien in zijn onderbewustzijn, bewust van een laag en ver geluid. Hoe dichter hij bij de waterval komt, des te luider wordt het geluid van neerstortend water. Tenslotte, staande aan de voet van de waterval, is het crescendo aangezwollen tot een oorverdovend gedonder dat de lucht die door de trekker wordt ingeademd doet trillen. Net als het geluid van de grote waterval zal de heerlijkheid van Christus en God voortdurend toenemen tijdens de loop van de laatste aionen, totdat ieder wezen vanuit het hart de lof zingt en de hele schepping weerklinkt met blijdschap en vrolijkheid.
De Schrift is duidelijk dat dit een passende beoordeling is van de uiteindelijke uitkomst. Om dit waar te laten zijn, moet het aantal van de mensheid dat met God verzoend wordt doorheen de aion van de aionen toenemen. Maar indien de tweede dood een letterlijke dood zou zijn, zou zo’n vooruitgang in heerlijkheid onmogelijk zijn. Indien allen die bij de grote witte troon geen aionisch leven ontvangen dood zouden zijn, zou tijdens de laatste aion niemand met God verzoend worden! Indien allen die voor de grote witte troon niet ten leven geoordeeld zouden worden en letterlijk dood zouden zijn, zou het koninkrijk van priesters voor de aion van de aionen met vakantie kunnen gaan. Er zou niemand anders zijn dan de koningin van het zuiden en de zich bekerende Ninevieten om over te heersen en de bediening te ontvangen.
Indien de tweede dood figuurlijk is, dan zullen allen die geoordeeld worden voor de grote witte troon, leven in onderschikking, maar in omstandigheden die leiden naar de heerlijke vrijheid van de kinderen van God (Rom. 8:19-22). Omdat hun oordeel wordt vervuld, zullen zij iedere dag en door elke ervaring heen, komen tot een grotere bewustwording van de waarheid, en hun eer en lof voor God zal steeds verder groeien, totdat het compleetheid bereikt bij hun levendmaking. Een figuurlijk verstaan van de tweede dood komt goed overeen met het concept van de heerlijkheid van God en Christus die voortdurend toeneemt doorheen de loop van de laatste eras. En een figuurlijk verstaan van de tweede dood komt goed overeen met het onderwijs dat allen aan Christus onderschikt zullen worden en onder Zijn Hoofdschap komen.
Paulus laat meer licht schijnen over de laatste aion en de uitkomst er van dan enig ander schrijver in de Griekse Schrift (zie 1 Kor. 15:20-28; Efe. 1:3; enz.). Maar op de een of andere manier zijn Paulus’ onthullingen moeilijker te verstaan (niet dat die van Johannes nu zo eenvoudig zijn). Paulus spreekt met woorden die diep en krachtig en complex zijn, een uitdaging voor het denken. Johannes spreekt in figuren en beelden die het hart omhoog voeren, maar soms het begripsvermogen achter laten. We hebben ze beide nodig. We hebben én de inspiratie én de diepte van begripsvermogen nodig. We hebben net zo goed de vrolijkheid nodig, die gevoeld wordt wanneer we op het toppunt van de het bouwsel staan, als dat we het fundament van de meester-bouwer nodig hebben.
Niet alleen zal Israel het hoofd van de natiën zijn, maar Israelieten zullen mogelijk aangewezen worden als hoofden van de vreemde natiën en zullen het beheer hebben over het personeel dat verantwoordelijk is voor het regeren in iedere natie. De natiën zullen hun heerlijkheid en eer in het nieuwe Jeruzalem binnen dragen (Openb. 21:26), maar het zijn alleen zij die geschreven staan in het boek van leven van het Lam die feitelijk de stad zullen binnen gaan. Zelfs de afsluitende verzen van Johannes’ visioen benadrukken Israels genieten van de zegeningen met achterstelling van de zegen die voort zal vloeien uit Israels bediening. Dit komt overeen met het thema van het boek – wees trouw doorheen beproeving, want de overwinning komt er aan. Dit betekent niet dat de zegeningen beperkt zijn tot Israel en de getrouwen. Zij zullen de uitdelers zijn. Maar hun huidige beproevingen en het thema van het boek, vragen er om dat de zegeningen van de uitverkorenen benadrukt worden.
Er zijn in de afsluitende verzen vier markante figuren die boekdelen spreken over de heerschappij op de nieuwe aarde tijdens de laatste aion. Het zijn het Lammetje, het licht, de rivier en de boom des levens. Let er op dat alle vier verwijzen naar heerschappij.
De Concordante Vertaling gebruikt de term Lammetje voor arnion. Amnos is het gebruikelijke woord voor lam (zoals in Joh, 1:29; Hand. 8:32; enz.). Arnion is de verkleinende vorm, de gedachte aan kleinheid benadrukkend; in het geval van het lam draagt het de gedachte aan onschuld naar een hoger plan. Arnion komt, naast het boek Openbaring, maar één maal voor in de Bijbel (Joh. 21:15). In Openbaring komt het negen en twintig maal voor, waarvan acht en twintig verwijzen naar de Heer.
Lammetje is een goede vertaling om de nadruk van de oorspronkelijke taal over te brengen in onze taal, maar in de context van dit boek neemt het soms het karakter aan van een oxymoron [een nauwe verbinding tussen twee tegengestelde begrippen]. Het is de Leeuw van de stam van Juda die overwint om de rol te openen en de zeven zegels er van los te maken, maar Hij wordt gezien als het Lammetje wanneer Hij het doet (Openb. 5:5-9). De verontwaardiging, of toorn van het Lammetje wordt genoemd in 6:16. Zij die het wilde beest en zijn beeld aanbidden zullen gekweld worden voor de ogen van het Lammetje (Openb. 14:9,10). Het Lammetje zal strijden met de natiën die het beest vormen en ze overwinnen (Openb. 17:13,14). Het Lammetje doet duidelijk dingen die normaal niet met het karakter van een lam verbonden worden. Maar er is ook de nadruk op het bloed en offer van het Lammetje (Openb. 5:12; 12.11), krachtens welke het boek des levens van het Lammetje bestaat (Openb. 13:8; 21:27).
De schijnbare tegenstelling verdwijnt in Openbaring 12.11, waar zij die overwinnen wordt gezegd te overwinnen door het bloed van het Lammetje en door het woord van hun getuigenis. Het is duidelijk de kracht van God, werkend door het offer van Christus, die de overwinning behaalt. De figuur van het Lammetje is een voortdurende herinnering dat de bron van macht en kracht niet in Christus Zelf is, maar in de Vader.
In de dagen van Samuël bekeerde Israel zich en probeerde terug te keren naar God. Samuël offerde “een melk gevoed lammetje” (1 Sam. 7:9) als een heel brandoffer. Terwijl hij het offer aan het brengen was, kwamen de Filistijnen er aan om strijd te voeren met Israel, en God veroorzaakte donder over de Filistijnen die zo luid was dat het hun vertrouwen schokte en zij wegvluchtten van de Israelieten. De Israelieten heroverden hun steden en genoten van een lange rustperiode zonder Filistijnse verdrukking. Dit is een voorbeeld van de kracht van God die werd bekend gemaakt door zwakte die aan Hem wordt gewijd.
De heerschappij van de laatste aion komt voort uit de “troon van God en het Lammetje” (Openb. 22:1,3). Dit is de heerschappij van God waarin het offer van Zijn Zoon voor superioriteit heeft. Ieder aspect van heerschappij is gerelateerd aan het offer van Christus. De heerschappij van de laatste aion is gebaseerd op de grootste onthulling van de liefde van God. Er kan geen vrees zijn met betrekking tot deze heerschappij of over de uitkomst er van.
“En de stad heeft de zon niet nodig, noch de maan, dat zij zouden schijnen, want de heerlijkheid van God verlicht haar en het Lammetje is haar lamp. En de natiën zullen bij haar licht wandelen en de koningen van de aarde dragen hun heerlijkheid in haar. En haar poorten zullen zeker niet gesloten zijn, want er zal daar geen dag of nacht zijn”
(Openb. 21:23-25;SW)
Wat is het licht dat in deze verzen wordt genoemd? Licht wordt in de Bijbel uitgebreid gebruikt als een figuur voor andere dingen – kennis, waarheid, wijsheid, godsvrucht. Hier wordt ons verteld dat de natiën “bij haar licht wandelen” – door middel van het licht van de heilige stad, het nieuwe Jeruzalem. Het is het licht van de bruid – de mensen.
Het licht is hier heerschappij. Het controleert hoe de natiën zich gedragen – hoe ze wandelen. De natiën zullen wandelen overeenkomstig de waarheid. De heerschappij die in die tijd zal bestaan zal er voor zorgen dat ze het doen. Het ambt van de mensen van het nieuwe Jeruzalem is ook in de taak van priesters. Daarom is de kennis van God een onlosmakelijk deel van dit licht.
Leiding komt in gedachten als een passende beschrijving van deze heerschappij. Licht stelt iemand in staat te zien, en leidt daarbij iemands koers. En dit licht gaat zeker ook verder dan leiding. De natiën worden gezegd hun heerlijkheid in deze stad te brengen. Dit betekent dat zij er de dingen binnen brengen die het geven van eer aan God bekend maken. Eren van God kan alleen echt gedaan worden daar waar een bewustwording van waarheid is. Daarom is de heerschappij zodanig dat het de kennis van de waarheid toedeelt aan hen die er door geregeerd worden.
“En hij toont mij een rivier van water van leven, glanzend als kristal, komend uit de troon van God en van het Lammetje. In het midden van haar plein en aan deze en de andere kant van de rivier, staan bomen van leven … “
(Openb. 22:1,2;SW).
De rivier komt voort uit de troon van God en het Lammetje. Aangezien de troon de bron van de rivier is, is de rivier een beschrijving van de heerschappij gedurende de laatste aion. De rivier is “water van leven.” De heerschappij van de laatste aion is een heerschappij die onder haar gezag aan allen leven brengt. Zij die onder het gezag van deze heerschappij zijn, zijn allen die van het grote witte troon oordeel komen. Sommigen van hen ontvingen leven en genieten van de zegeningen van zulk een heerlijke heerschappij. Velen van dat oordeel zullen in de Poel des Vuurs gaan, de tweede dood. Zij zullen onderschikking aan Christus leren onder een regering die hen zal verfrissen van de beproeving van hun onderwerping, en die met leven de dorst zal lessen die door de tweede dood wordt veroorzaakt – klaterend, kristalhelder water van leven. De heerschappij die uit gaat van de troon van God en het Lammetje wordt zo beschreven met zulke termen van schoonheid en verfrissing en vernieuwing, dat het met zekerheid een heerschappij is die iemand doet zeggen: “Het is goed om te leven!” Zo’n uitspraak zou komen van de lippen van hen die uit het graf kwamen, na iedere manier van leven ervaren te hebben die beschreven zou kunnen worden als alles, behalve leven. Aan beide zijden van de rivier staat de boom des levens. We nemen ons voor de rivier en de bomen te zien als delen van een enkel plaatje – aspecten van één heerschappij.
Door naar deel 23 - LAATSTE DEEL!...
