Het besluit van een mens om uit zijn oude, zondige leven van ongeloof te komen en een nieuw leven te beginnen van geest en geloof, is een wijze procedure. Paulus ziet in deze beslissing een vrucht van goddelijke wijsheid. Om dit begrijpelijk en helder uiteen te zetten, vergelijkt hij de wereldse wijsheid met de goddelijke (1 Kor. 1:18) en laat zien hoe verachtelijk de eerste is. Omdat de wereld, die van zichzelf denkt dat ze slim is, God noch Zijn wijsheid kent, gebruikt God, in Zijn wijsheid, een methode van verlossing die grondig de menselijke wijsheid en het onvermogen er van om het goddelijke te verstaan, blootlegt.
De Jood kon niet een redding van dood en sterfelijkheid en de toedeling van leven visualiseren, behalve als een wonderlijke transactie. De Griek, wiens wijsheid wereldberoemd was, zou een verlossing alleen aanvaarden als die in overeenstemming was met zijn filosofie. Nu echter stapt God in en redt mensen met een boodschap die gaat over een gekruisigde Christus! Dat moet voor de ijdele, slimme wijsneuzen als domheid gezien zijn. Maar zie! Zij die door God geroepen zijn ervaren het evangelie als Gods kracht en Gods wijsheid, want het leidt tot een nieuw leven, waarin zij verzoening genieten en het zekere uitzicht op een toekomstige heerlijkheid. Zo bewijst in hen en door hen de domheid van God, het woord van het kruis, wijzer te zijn dan de mens, en de zwakte van God, de gekruisigde Christus, sterker dan de mens. Paulus stelt terecht dat, voor de gelovige, Christus niet alleen rechtvaardigheid en heiligheid en verlossing brengt, maar ook wijsheid (1 Kor. 1:30,31). Zeker, vandaag wordt Christus nog steeds door de wereld verworpen en genegeerd en Zijn huidige heerlijkheid is verborgen. Daarom moeten zij die Hem erkennen Zijn schaamte dragen en worden ze als dom veroordeeld (1 Kor. 3:48,49).
Maar wanneer zij die bouwen op menselijke wijsheid, staan voor de grote witte troon, en dan Christus zien als hun verhoogde Rechter (en die tijd zal komen), dan zullen zij zich bewust worden dat zij zeer dom waren en God hun wijsheid tot dwaasheid heeft gemaakt. Dan zullen ze vrijelijk toegeven dat geloof in de gekruisigde Christus de echte wijsheid was. Zo brengt de wijze, de sterke en de trotse tot schaamte, zodat geen vlees zal kunnen roemen. Wat een goddelijke wijsheid!
Maar zelfs de geredden lopen gevaar te denken dat ze wijs zijn, wanneer zij vermoeden dat zij Christus aanvaard hebben door hun eigen initiatief en kracht, door hun eigen persoonlijke wil. Herhaaldelijk benadrukt de Schrift dat redding, of geloven, of de roeping om lid te zijn van Christus' lichaam, geheel en al en alleen een werk van God is. Paulus zegt het zo: "Daarom dan is het niet afhankelijk van de gewillige, noch van de rennende, maar van de genadevolle God" (Rom. 9:16;SW). "Want door de genade zijn jullie geredden, door geloof en dat niet uit jullie zelf; het is het naderingsgeschenk van God, niet uit werken, opdat niemand zou roemen" (Efe. 2:8,9;SW), en bij voorkeur dat wat de wereld als van geen waarde acht, laag en zwak. Dat is Gods wijze manier van afdanken van dat wat zichzelf iets voelt, opdat in het geheel geen vlees zich voor Zijn ogen zou verheerlijken (29).
Aangezien iedere gelovige ooit geen begrip had van de boodschap van het kruis, zouden we moeten zien dat niemand iets in zichzelf kan vinden dat zou leiden tot geloof in Christus. Dat komt alleen door de kracht van Christus' geest. Het is daarom gedachteloos en onverstandig te zeggen dat wij Christus hebben aanvaard door de kracht van onze eigen wil. Alleen God kan dat doen. Wat zit er een wijsheid in dit feit! Hij is er in geslaagd leven te geven aan ons verharde, onwetende en wantrouwende hart, zodat het Hem kan vertrouwen. Dat is een werk van God dat groter en heerlijker is dan de schepping.
Bovendien houdt geloof in de gekruisigde Christus nog een andere goddelijke wijsheid in, die maar al te vaak over het hoofd wordt gezien. Het wordt over het algemeen benadrukt dat het kruis Gods reddende liefde onthult en die in Zijn schepping laat vloeien. Dat is, en blijft, de kern van het evangelie. Maar denken we niet te weinig over hoe deze uitdrukking van de goddelijke liefde ook het oordeel was over de meest vreselijke daad van Satan, met al zijn haat tegen God en Zijn Zoon? Zo is het dat alle gelovigen, ook al zijn ze het zich niet bewust, door hun getuigenis over de dood van Christus als de enige goddelijke bron van redding, aankondigen dat zij hun redding baseren op een satanische zonde, want werkte samen bij hun verlossing. Ziende dat zijn daad leidde tot zulk een onthulling van Gods liefde, en dat dit op een andere wijze mogelijk zou zijn geweest, erkennen we dat zonder de Tegenwerker, Gods diepste liefde verborgen zou zijn gebleven. Het feit benadrukken dat de kruisiging van Christus een daad van Satan is, bevestigt de diepe wijsheid van de uitspraak dat alles uit God is. Deze onthulling houdt in dat God het kwaad plande en er toe besloot, en het via Satan in de schepping zond, om Hemzelf te onthullen in Zijn meest volkomen liefde. Als gevolg daarvan getuigt iedereen, door zijn geloof in Christus, van de goddelijke wijsheid dat God kwaad gebruikt om Zijn plan van redding uit te kunnen voeren, en dat ze niet haar weg forceert in Zijn schepping tegen Zijn bedoeling in. Geen gelovige heeft het recht om de leer te verwerpen dat God, door Satan, goed bewerkt, want hij keurt deze waarheid echt goed. En echt, God onthult hierin Zijn diepste wijsheid, dat Hij de koppige tegenstand van Satan tegen Hem op zo'n manier leidt dat deze vijand zijn kracht gebruikt voor God, om Zijn doelstelling van liefde te vervullen voor heel de schepping.
Hiermee ontdekken we de wortels van de wijsheid die Hij ons heeft geschonken. Ze ontspringt niet alleen in Zijn speciale doelstelling voor ons, maar vormt de basis voor het bestaan er van. Iedere gelovige mag het bewustzijn hiervan koesteren, dat, vanaf het prille begin van zijn geloofsleven, hij staat in goddelijke wijsheid, en dat het de vrucht is van die wijsheid. Maar dit is alleen de eerste fase en hij zou moeten groeien en volwassen worden.
Het is zo jammer voor elke heilige en voor de hele ecclesia, dat zo velen zijn vastgelopen bij het begin en denken dat zij, met de zekerheid van redding en door het worden van een levende getuige van Christus, de grens hebben bereikt. Zeker, zonder dit fundament is er geen geestelijk leven. Maar men zou moeite moeten doen er op te bouwen. Dat was Paulus' bijzondere verlangen, dat gelovigen zouden opgroeien. En Efeze 1:17 bidt hij dat hen een geest van wijsheid en van onthulling in de kennis van Hem gegeven zou worden. En in Kolossenzen 1:19 vertelt hij hen dat hij niet ophoudt met bidden en vragen. "Daarom ook - van de dag dat wij hoorden - houden wij niet op voor jullie te bidden en te vragen dat jullie gevuld mogen worden met de bovenkennis van Zijn wil, in alle wijsheid en geestelijk verstaan." Hij wilde allen volwassen zien, zodat zij zijn woorden over de wijsheid konden verstaan en grijpen die God vóór de aionen voor onze heerlijkheid had voorbereid.
Maar zelfs dit was niet alles. In Kolossenzen zet Paulus zeer duidelijk uiteen waarom hij wil dat zij Gods wil kennen. "... om de Heer waardig te wandelen, in alle dingen Hem behagend, in alle goede werk vruchtdragend, en opgroeiend in de bovenkennis van God"(SW). Het was volgens deze goddelijke methode van onderwijs dat Paulus altijd werkte. Eerst een kennis van Gods wil, dat wil zeggen, van de met wijsheid gevulde constructie van Gods plan van redding, die de hoge roeping van de huidige ecclesia laat zien. Op deze basis geeft hij praktische oproepen om Gode waardig te wandelen. Een perfect voorbeeld hiervan is de brief aan de Efeziërs. De eerste helft stelt ons voor aan de huidige bediening, maar de tweede is een oproep om er waardig aan te wandelen. Hoe dieper een gelovige graaft in de wijsheid van Gods huidige plan, des te beter zal hij in staat zijn deze oproepen in praktijk te brengen. Het is duidelijk dat hij, bovenal, bekend moet zijn met de oorsprong en ontwikkeling van dat bijzondere lichaam waartoe hij behoort. Wij werden, inderdaad, gered als individuen, maar we zouden onze levens niet als individuen moeten doorbrengen, maar onze plaats innemen als deel van een grote, geestelijke tempel. En hiervoor moeten we bekend zijn met de bouwregels.
Voor wat het begin en de positie van de huidige ecclesia betreft, dit kan vanuit verschillende standpunten waargenomen worden. Van welke zijde we het ook benaderen, het is de vrucht van de genade of liefde van God, of van de dood en opstanding van Christus. Nu, echter, zullen we ons bij ons onderwerp houden en zien van de Schrift ons leert over de relatie er van met goddelijke wijsheid.
Deze goddelijke doelstelling, als de uitkomst van de hoogste wijsheid, komt voort uit een bijzonder idee als deel van het plan van redding, dat verborgen moest blijven voor een ongebruikelijke lengte van tijd, voordat het tot vervulling kwam. "In begin schiep Elohim de hemelen en de aarde." Zo begint de schrift. Nu zullen we alleen de volgorde opmerken waarin dit gebeurde. We vinden dezelfde volgorde bij de intrede van zonde. Eerst drong ze de hemelen binnen en dan, misschien veel later, de aarde. En nogmaals wordt dezelfde volgorde waargenomen bij hun verzoening: eerst de hemelen en dan de aarde. Zeker, God maakte voorzieningen om de aarde te bevrijden van de slavernij van Satan bij het kiezen van Abram, de voorvader van dat volk dat Gods instrument is voor het brengen van deze zegen naar de rest van de natiën. Duizenden jaren lang scheen God zo in beslag genomen door deze mensen, dat men zou denken dat Hij eerst het aardse instrument zal voltooien. Maar nee, in Zijn plan werd tevoren vastgelegd dat de huidige ecclesia, die het lichaam van Christus is, waarmee Hij de verzoening van de hemelen zal bereiken, eerst klaargemaakt moet worden. Natuurlijk kon God dit niet tijdens de dagen van Israel onthullen, anders zou hun ongehoorzaamheid verontschuldigd kunnen worden. Maar toen Christus opsteeg in de hemelen en ging zitten aan de rechterhand van God, verheven boven alle hemelse machten, toen sloeg het uur voor het begin van het bijeenbrengen van de hemelse ecclesia. Nu dit hemelse instrument van redding vóór Israel klaar zal zijn, was het nodig Israel tijdens deze hele periode terzijde te stellen.
Als we nu dit geheime doel insluiten in het oordeel over Israels ongehoorzaamheid, in het bijzonder na Pinksteren, zal dat een heel ander beeld geven. Indien Israel gehoorzaam was geworden en de vereisten voor de komst van het koninkrijk had vervuld, zou dat een serieuze hindernis voor een verdere ontwikkeling van Zijn plan zijn geworden, want er zou geen enkele ruimte zijn geweest voor de bevordering van het geheime doel van het verzoenen van de hemelen. In overeenstemming met dit goddelijk doel was Israel gedwongen te falen!
De toestand in Handelingen was als die in het vroege leven van onze Heer, toen het duidelijk werd dat Zijn volk Hem niet zou aanvaarden. Uiterlijk was het een verdrietige aanblik, zoals wanneer een misleid volk zich tegen een goede koning keert en hem executeert. Maar de houding van de Heer Zelf tegenover deze situatie laat zien dat dit een goddelijke kant had, die veel dieper ging.
Jezus zag de feitelijke oorzaak van Zijn lijden en verwerping in God Zelf, en prees Hem er voor (Matt. 11:25). Hierin, en op vele andere manieren, liet Hij zien dat de tegenstand tegen hem en het bijhorende pad van pijn en dood, door God gepland waren, door Zijn Vader, met het verheven doel van het aan Zijn schepselen onthullen van de liefde die Hij voor hen heeft.
Net zoals Israels oppositie leidde tot de meest heerlijke daad in het plan van redding, zo leidde hun hernieuwde ongehoorzaamheid na Pinksteren tot de onthulling van zegen voor de natiën, ja zelfs voor de hele schepping, die geleverd werd door de dood van het kruis. Zeker, er is in Handelingen niets aangenaams voor het uiterlijk oog, omdat ze zich herhaaldelijk tegen God keren en de komst van hun Koning uitstellen. Zeker, er is niets voor een niet ingewijde toeschouwer zoals Stefanus was, dat goed of gezegend was! Had een boodschapper van God uitgelegd dat op grond van deze ongehoorzaamheid en overtreding het grootste goed zou groeien, waarin de redding van Israelieten was inbesloten, dan zou hij uitgeroepen hebben: Onmogelijk! Wat een vertoon van onpeilbare goddelijke wijsheid!
Deze goddelijke, geheime doelstelling werd voor het eerst aangeduid in Antiochië in Pisidië (Hand. 13:14,44). Paulus sprak in de synagoge aldaar met als gevolg dat de meerderheid van de Joden, godslasterend, gevuld werden met jaloezie en tegenspraken wat hij zei. Maar Paulus en Barnabas antwoordden: "Het was nodig dat eerst aan jullie het woord van God gesproken werd, aangezien jullie Hem in feite verwerpen. En jullie oordelen jezelf niet waardig voor het aionische leven. Zie, wij keren ons tot de natiën!" (Hand. 13:46;SW). Dit is de eerste maal dat Israel, de priesternatie, terzijde werd gesteld en het Woord van God gesproken werd tot een gezelschap van pure heidenen. En God bevestigde deze daad door sommigen voor aionisch leven te bevestigen. Hier grondvestte God de huidige ecclesia, die het lichaam van Christus is.
Laten we nu eens kijken naar de situatie waarin dit grote werk begon. Het begin van deze ecclesia was niet als een zonsopkomst met een wolkenloze hemel. Ook is ze niet begonnen met een fijn inwijdingsfestival. Die dag was een donkere voor Gods evangelie, toen deze Joden van de verstrooiing tegenspraken en lasterden, en zo hun verzet tegen hun God tot een toppunt brachten. Van die dag af aan zonk het geheel van de natie, behalve de gelovigen er in, weg in de dood en de diepste duisternis. Ja, dat was een dag waarin Satan, de vijand van God, een groot offensief begon en feitelijk er in slaagde nogmaals de komst van het koninkrijk uit te stellen.
Juist op deze dag, die zo hopeloos en ontmoedigend leek, wijdde God dit heerlijke werk in! Als licht uit de diepste duisternis straalde het naar buiten, en als leven uit de dood stond het op! Uit het puin van de ineenstorting van Zijn volk trok Hij het meest heerlijke gebouw op, en uit het ergste doorngewas van de vernietiging van Israel bracht Hij de heerlijkste vrucht van Zijn wijsheid voort. In een overweldigend grootse manier laat dit zien dat God deze ecclesia geheel in overeenstemming met Zijn plan en principe heeft geconstrueerd: "Goed uit slecht." Natuurlijk kon alleen Zijn wijsheid dit voor elkaar brengen!
Omdat de Handelingen van de apostelen zich bezig houdt met het koninkrijk, kan het ons geen verdere informatie geven over het begin van de huidige ecclesia. Dit werd gedaan door de brieven van Paulus.
M. JAEGLE
Door naar deel 4.
