"6 Maar het is niet mogelijk, dat het woord Gods zou vervallen zijn. Want niet allen, die van Israël afstammen, zijn Israël,
7 en zij zijn ook niet allen kinderen, omdat zij nageslacht van Abraham zijn, maar: Door Isaäk zal men van nageslacht van u spreken.
8 Dat wil zeggen: niet de kinderen van het vlees zijn kinderen Gods, maar de kinderen der beloften gelden voor nageslacht.
9 Want er ligt een belofte in dit woord: omstreeks deze tijd zal Ik komen en Sara zal een zoon hebben.
10 Maar dit niet alleen; daar is ook Rebekka, bevrucht van een man, onze vader Isaäk.
11 Want toen de kinderen nog niet geboren waren en goed noch kwaad hadden gedaan (opdat het verkiezend voornemen Gods zou blijven, niet op grond van werken, maar op grond daarvan, dat Hij riep),
12 werd tot haar gezegd: De oudste zal de jongste dienstbaar zijn,
13 gelijk geschreven staat: Jakob heb Ik liefgehad, maar Esau heb Ik gehaat. "

Gods wegen met Israël vragen om een verdediging van Zijn karakter. Zijn beloften schijnen gefaald te hebben, maar toch zullen we zien dat het ongeloof van Israël niet de trouw van God kan uitvlakken(3:3). Paulus liet aan het begin van dit hoofdstuk de voorrechten van Israël zien, zijn verwanten, niet naar de geest, maar naar het vlees.
Deze mensen dragen de profetische naam van "Israëlieten" en als Joden en als besnedenen hebben ze de garantie van vele voordelen(3:1,2). Zou Paulus vandaag geschreven hebben, dan zou hij geschreven kunnen hebben over de wonderlijke bewaring van zijn volk door de eeuwen heen, verstrooid als zij waren onder de natiën. Hij zou gewezen kunnen hebben op de letterlijke vervulling van de dreigementen van Mozes, als bewijs dat, zelfs in het vlees, de natie van Israël superieur is aan allen in haar mogelijkheden nooit eerder geziene verdrukkingen te overleven, en dat zo is komt omdat God trouw is. Hij zei:

"44 Maar ook zelfs, wanneer zij in het land hunner vijanden zijn, versmaad Ik hen niet en heb Ik geen afkeer van hen, zodat Ik hen zou vernietigen en mijn verbond met hen verbreken: want Ik ben de Here, hun God.
45 Maar Ik zal hun ten goede gedenken het verbond met hun voorvaderen, die Ik voor de ogen der volken uit het land Egypte heb geleid, om hun tot een God te zijn. Ik ben de Here. "
(Lev. 26:44,45)

Maar terwijl Israël lijdt onder Gods ongenoegen, geniet een deel van Israël een weinig van de zegeningen die de natie Israël heeft verspeeld door ongeloof en koppigheid. Verder heeft God goed laten voortkomen uit kwaad, door van Israël's weglopen een gelegenheid te maken om allerlei rijkdom aan de wereld te geven(11:12). Het voordeel van het behoren aan het uitverkoren ras wordt tijdelijk overschaduwd door een onthulling van zegen voor het gehele menselijk ras. Sommige Christenen schuiven wat gemakkelijk het feit van Israël's uitverkiezing terzijde en denken dat het woord van God over deze natie is vervallen. Maar de Jood wil niet twijfelen aan zowel zijn uitverkiezing, als aan Gods woord van beloften aan hem. Ondanks zijn gebrek aan begrip en ondanks verschijningen, kan hij niet anders doen dan geloven dat God Zelf beloofd heeft de zonen van Jacob te zegenen.

Na de speciale voorrechten te hebben opgesomd die nu en altijd aan Israël toebehoren, doet Paulus nu een beroep op de geschiedenis om te bewijzen dat Gods verkiezingen niet bepaald worden door iets in een mens, maar alleen door Zijn vrije wil. God heeft niet toegestaan dat Zijn woord faalt, want de geschiedenis van het uitverkoren ras laat zien dat de uitverkiezing niet alle fysieke afstammelingen van Abraham en andere uitverkoren individuen omvat, maar dat God naar Zijn Eigen vrije keuze selecties maakt uit deze afstammelingen, 6-8. Dit principe wordt voor het eerst in Abrahams familie geïllustreerd. Sara's zoon wordt gekozen en de zoon van Hagar wordt afgewezen, 9. De tweede illustratie is de zaak van Rebekka's tweelingzonen, waarvan de jongste wordt gekozen en zonder verdienste wordt geëerd; deze keuze is terug te vinden in de twee natiën waarvan deze mannen de voorvaderen zouden zijn. Dit valt op te maken uit de geschiedenis van deze beide natiën, 10-13.

6.

"Maar het is niet mogelijk, dat het woord Gods zou vervallen zijn. Want niet allen, die van Israël afstammen, zijn Israël,"

"7 Ik zal mijn verbond oprichten tussen Mij en u en uw nageslacht in hun geslachten, tot een eeuwig verbond, om u en uw nageslacht tot een God te zijn.
8 Ik zal aan u en uw nageslacht het land, waarin gij als vreemdeling vertoeft het ganse land Kanaän, tot een altoosdurende bezitting geven, en Ik zal hun tot een God zijn. "
(Gen. 17:7,8)

Paulus heeft al toegegeven dat dit woord niet falen kan, en dat de vervulling daarvan de toekomstige bekering inhoudt van geheel Israël. Maar Israël's huidige toestand, en dan in het bijzonder Paulus' verklaring dat zowel Jood als Griek één[mannelijk geslacht] zijn in Christus Jezus, lijkt zowel Israël als Gods woord opzij te zetten. Hoe kan Paulus zijn twee uitspraken verzoenen? Eerst zegt hij dat er veel voordeel zit in de besnijdenis, en dan: "Want besneden zijn betekent niets, en onbesneden zijn betekent niets, "(1Kor. 7:19). De besnijdenis is voor Israël van zo'n groot belang, omdat dit ritueel het volk identificeert waar ze ook verstrooid zijn. De besnijdenis verzuimen betekent afgesneden zijn van het uitverkoren volk en breken met het verbond(Gen. 17:14). Hoe kan God nu Israël verwerpen, zonder Zijn woord te breken? Paulus zal laten zien dat de ongelovige natie, hoewel verblind, nog steed geliefd wordt omwille van de vaderen, en dat het voordeel van de besnijdenis ligt in de zegeningen van het verbond, waarvan het een teken is.

Want niet allen, die van Israël afstammen, zijn Israël. "Israël" wordt op twee manieren gebruikt in de Schrift. Soms betekent het niets meer dan de fysieke afstammelingen van Jacob, die een belofte hebben dat ze Israëlieten zullen worden; soms betekent het hen die hebben wat Jacob ontving toen zijn naam werd gewijzigd. Het Israëlkarakter wordt niet verkregen door lichamelijke afstamming van Israël. Jacob zelf werd niet Israël door natuurlijke voortbrenging. Tegen Nicodemus zei onze Heer: "wat uit vlees geboren wordt is vlees". Het vlees alleen maakt geen ware Israëlieten, noch geeft het toegang tot het aan Israël beloofde koninkrijk. De zonen van Israël moeten zien dat de Mens die zij weerstaan de God van Israël is. Wanneer zij het gezicht van God zien zullen ze leven. Hun Messias riep Israël lang geleden op tot bekering. Zij kunnen het koninkrijk niet binnen gaan totdat ze zich bekeren. Het ware Israël wordt uit geest geboren. Het zal gevonden worden binnen de grenzen van het fysieke Israël. Geestelijke uitverkiezing behoort nu tot de binnenste kring van het verkozen volk, maar het vernietigt de hoop van heel Israël niet. In de toekomst zal heel de natie bevestigen dat Gods woord niet heeft gefaald. De waarde van de besnijdenis en afstamming van Israël zal worden aangetoond(Jes. 66:8). Iedere Jood zal dat ook innerlijk zijn en de besnijdenis zal er een van het hart zijn(Rom. 2:29). God noemde hen uit Israël "Lo Ammi"(niet Mijn volk). Zij zullen niet opnieuw "Ammi" zijn totdat zij zich bekeren(Hos. 1).

7.

"en zij zijn ook niet allen kinderen, omdat zij nageslacht van Abraham zijn, maar: Door Isaäk zal men van nageslacht van u spreken."

Door Isaäk zal men van nageslacht van u spreken is een woord dat Gods keuze aangeeft. Ismaël was Abrahams zaad, met net zoveel recht op die eer als de Joden. Wanneer zij zijn eis afwijzen, dan stemmen ze in met het ontkennen van het principe van een overerfbaar recht op alle zegeningen van het Abrahamisch verbond. De belofte werd gedaan aan een goddelijk zaad en beperkt tot een verkozen zoon, Isaäk. Ismaël is een goed voorbeeld van het ongelovig Israël. Zij en hij waren ongetwijfeld het besneden zaad van Abraham en om die reden zijn ze geliefd en gezegend. "Maar ook de zoon der slavin zal Ik tot een volk stellen, omdat hij uw nakomeling is"(Gen. 21:13). Ismaël kreeg alles waartoe hij in staat was te ontvangen: een nationale zegen voor Abrahams fysieke zaad. Fysieke afstamming maakte Israël niet méér tot de bezitters van de beloofde geestelijke zegeningen dan dat het deze veilig stelde voor Ismaël. Het maakte hen tot een natie.

Drie soorten mensen kunnen zichzelf Abrahams zaad noemen, want God noemt ze bij die naam. Ismaël werd besneden en vormde een natie, omdat hij Abrahams zoon was. Dan volgt Isaäk, die niet alleen Abrahams zaad was naar het vlees, maar ook naar de belofte. Zijn geboorte hield een wonder in: hij vertegenwoordigt de Israëlieten die naar Abrahams vlees werden geboren én ook naar de geest. Onze Heer Zelf was het Zaad(Gal. 3:16-19). Een derde klasse, die geen fysieke relatie heeft met Abraham, zijn zijn zonen en zijn zaad omdat zij Abrahams geloof hebben en verenigd zijn met Christus, het Zaad van Abraham(Gal. 3:7,29). De Heer zei tot het ongelovig Israël: "Ik weet dat gij Abrahams zaad zijt"(Joh. 8:37). Maar Hij vertelde hen ook dat als zij de kinderen van Abraham zouden zijn, zij ook de werken van Abraham zouden doen. En Hij was verplicht hen te vertellen dat hun werken bewezen dat hun vader de Lasteraar was. Fysiek Israël is zeker het zaad van Abraham, maar dat is slechts de halve waarheid. De hele waarheid is dat het ware zaad van Abraham ook het geloof van Abraham heeft.

8.

"Dat wil zeggen: niet de kinderen van het vlees zijn kinderen Gods, maar de kinderen der beloften gelden voor nageslacht."

9.

"Want er ligt een belofte in dit woord: omstreeks deze tijd zal Ik komen en Sara zal een zoon hebben."

• Zij waren de zonen van Israël, zonder de verandering die aan Jacob de profetische naam Israël bracht.
• Zij waren de afstammelingen van Abraham, zonder Abrahams geestelijke zaad te worden.
• Zij waren de kinderen van het vlees, zonder het geloof dat de belofte ontving. Daarom zijn ze maar weinig beter dan Ismaëlieten.

10.

"Maar dit niet alleen; daar is ook Rebekka, bevrucht van een man, onze vader Isaäk."

11.

"Want toen de kinderen nog niet geboren waren en goed noch kwaad hadden gedaan (opdat het verkiezend voornemen Gods zou blijven, niet op grond van werken, maar op grond daarvan, dat Hij riep)."

Alleen Paulus spreekt van de doelstelling van God. Het bindt zijn brieven tezamen en hij laat zien dat het daarom is dat de aionen gemaakt zijn. De woorden het verkiezend voornemen Gods zijn de sleutel tot de verdediging van God in deze drie hoofdstukken, negen tot en met elf, net zoals de doelstelling van de aionen de sleutel is die heel de Schrift opent. Al Gods daden en keuzes dragen bij aan de bevordering van Zijn ene geopenbaarde doel. God gebruikt menselijke instrumenten en -kanalen voor het bereiken van Zijn doel en Zijn keuzes en roepen van deze mensen markeren de goddelijke stappen in de menselijke geschiedenis. De doelstelling werd gemaakt in Christus Jezus, maar de Christus kwam voort uit een lijn van voorouders die bepaald werd door de keuze van God. Hij is een Zoon des mensen, van Abraham, van Isaäk en niet van Ismaël, van Jacob en niet van Ezau, van Juda en niet van Ruben of een van de anderen, van David en niet van zijn broers of Saul. Deze keuzes zijn niet tot redding, noch wordt iemand afgewezen of is hij onredbaar vanwege het niet uitverkoren zijn. Dat God Ezau niet in de historische bloedlijn wilde hebben is duidelijk, maar dit betekent niet dat hij uitgesloten was van redding. Dit zou tegengesteld zijn aan het universele doel.

Opdat het verkiezend voornemen Gods zou blijven, houdt in dat Hij vrij moet blijven. Zijn keuze mag niet bepaald worden door iets in de mens. God zou er voor gezorgd kunnen hebben dat Jacob als eerste geboren werd, in welk geval er van Jacob gezegd kon worden dat hij, als eerstgeborene, enige rechten zou hebben. God ging aan Ezau voorbij, juist om eens en voor altijd Zijn recht van vrij keuze te demonstreren. Iedere keus van God draagt bij aan Zijn ene grote doel. Zijn huidige methode is nog steeds verkiezend. Gods woord aan Israël is niet vervallen, omdat het doel voor zover het Israël betreft, blijft bestaan en bereikt wordt door dezelfde verkiezend methode die geïllustreerd werd door het roepen van Abraham, Isaäk en Jacob. Het doel wordt niet bereikt in de uitverkorenen, maar hun uitverkiezing is er om met behulp van hen het uiteindelijke doel te bereiken. Gods doelstelling, dat de zegen van Israël inhoudt, blijft bestaan, ondanks het ongeloof van het volk en zal bereikt worden omdat God vrij is te doen naar Zijn wil. Het wordt niet bereikt in een verkiezing van de twaalf stammen. Gods selecties zijn niet op grond van werken, maar op grond daarvan, dat Hij riep. De wil en het roepen van God bepalen de verkiezing. Het is nutteloos om Jacobs roeping te baseren op grond van nog te verrichten goede werken; ze rust geheel op Gods vrije wil. Op grond van zijn verkiezing werd Jacob tot Israël gemaakt.

12.

"werd tot haar gezegd: De oudste zal de jongste dienstbaar zijn"[in het Grieks staat er grotere en mindere.]

Jehovah zei tot Rebekka:

"Twee volken zijn in uw schoot, en twee natiën zullen zich scheiden uit uw lichaam; de ene natie zal sterker zijn dan de andere, en de oudste zal de jongste dienstbaar wezen. "
(Gen. 25:23)

God kiest gewoonlijk de mindere en hen die geen verdienste hebben, met als reden dat geen vlees heerlijkheid zou hebben in Zijn aanwezigheid(1Kor. 1:26-29). En Zijn keuze van Jacob boven Ezau illustreert het principe dat Hij het eerste wegneemt om het tweede te vestigen. Het eerste verbond zal opgevolgd worden door het tweede; de eerste mens en zijn mensheid zal plaats moeten maken voor de tweede Mens en Zijn mensheid. Daarom is niet het eerste geestelijk, maar vleselijk, daarna komt dat wat geestelijk is. In het voorliggende geval nam God de tweede zoon, sprak tot hem, zegende hem, bracht hem onder discipline, maakte hem kreupel, en gaf hem toen een naam die hem en zijn zaad alle geestelijke en materiële zegen toezegde in het beloofde land, een zegen die heel Israël zal genieten.

13.

"gelijk geschreven staat: Jacob heb Ik liefgehad, maar Esau heb Ik gehaat."

"Ik heb je lief gehad," zei Jehovah tegen Israël. Hij had hun voortdurende afvalligheden doorstaan, hen gekastijd en een overblijfsel terug gebracht naar hun eigen land. Gods laatste woorden aan dit liefdeloze volk, eeuwen voordat Hij Johannes de Dope zond, waren: "Ik heb jullie lief!" Zijn liefde voor een volk dat deze liefde niet eens herkende, die ze voortdurend afwees, is een uitdrukking van het feit dat Jacob voorrechten had die aan Ezau onthouden werden. Toch vragen ze: "Waarin hebt Gij ons uw liefde betoond?", dan vraagt God: "Was niet Esau Jakobs broeder?" Dan laat hij zien wat Gods haat betekent(Mal. 1:2-4). Edom, of Ezau, wordt " gebied der goddeloosheid, en: het volk waarop de Here voor eeuwig toornt" genoemd. De activiteit van Gods liefde is te zien in Zijn trouw aan een ontrouw volk; de activiteit van Zijn haat is te zien in Zijn verontwaardiging tegen Edom's goddeloosheid. De Messias werd gezalfd omdat Hij kon haten: "Gerechtigheid hebt Gij liefgehad en ongerechtigheid hebt Gij gehaat"(Hebr. 1:8,9). Iemand die de scepter hanteert moet ongerechtigheid voldoende haten om het te bestraffen.

Emoties zoals liefde en haat zijn in God te vinden. Maar we moeten in de goddelijke haat niet de boosaardigheid en wraakzucht leggen die de mens zo boos doet haten. In Gods haat is geen druppel van het gif van de zonde te vinden; het is de rechtvaardigheid die niets anders kan doen dan zich afkeren van wat verkeerd is. Gods liefde voor Jacob was, zoals de geschiedenis laat zien, een genadevolle en onverdiende liefde, die bleef bestaan, ondanks de vele provocaties. Zijn haat is rechtvaardig en verdiend. God is goed, ook voor de haatvollen. Hij is goed voor allen, en Zijn zachte genade is overal in Zijn werken te vinden. Ezau kreeg alle zegen die een werelds mens maar kan wensen of hanteren. Jacob werd geleerd de Edomieten met natuurlijke aanhankelijkheid tegemoet te treden. God had gezegd: "De Edomiet zult gij niet verafschuwen, want hij is uw broeder"(Deut. 23:7)

Paulus is hier niet bezig met de persoonlijke redding van individuen, wat hun uitverkiezing en voorbestemming voor heerlijkheid inhoudt, maar met de taken van de gekozen natie. De individuen, Abraham, Isaäk en Jacob waren de voortbrengers van de verkozen natie. De godsverdediging houdt zich bezig met de natie, het overblijfsel van de natie en met de natiën. Deze tekst spreekt niet van de redding of teloorgang van individuen. Mensen en natiën zijn uitverkoren om instrument te zijn van Gods macht, om de andere mensen en natiën te zegenen.

De keuze van de natie was in de keuze voor Jacob ingesloten. Toch wordt het persoonlijk geloof van de vader niet overgedragen aan al zijn nakomelingen. Veel van Jacobs zonen waren net zo werelds als Ezau, en misschien waren een paar van Ezau's zonen zo geestelijk als Jacob. Ja, slechts een klein deel van het overblijfsel van Israël had ook het geloof van Israël. De massa was zo vleselijk als Ismaël, zo werelds als Ezau en zo ongelijk aan Israël als Jacob was toen hij op zijn slechts was. Maar toch hebben zij bepaalde beloften, die aan geen ander volk vervuld kunnen worden. Zijn woord aan Israël, zelfs terwijl Hij zegt dat ze niet Zijn volk zijn, is: "Ik had je zo lief". Zij zijn tegelijk vijanden en geliefden(Rom. 11:28).

Voor meer delen uit deze serie, klik hier