Er zijn in de Bijbel niet veel passages die de tweede dood bij name noemen. En die de tweede dood noemen houden zich niet bezig met het definiëren van de kenmerken er van. Hierdoor rijzen er veel vragen op over de tweede dood, vragen die alleen beantwoord kunnen worden door een studie van veel verschillende, maar verbonden passages. Het wordt duidelijk dat een belangrijke vraag eerst beantwoord moet worden: “Is de tweede dood een herhaling van de eerste dood, of is het iets anders?” Het antwoord op deze vraag moet in elk voorkomend geval te controleren zijn. Is de tweede dood hetzelfde als de hel, of hades? Is het hetzelfde als Gehenna, hetzelfde als Tartarus? Indien het niet hetzelfde is als één of sommige van deze, hoe verschilt het dan?

Wordt de tweede dood alleen genoemd in het boek Openbaringen? Als dat zo is, is er dan niet teveel over deze commentaren gezegd vanuit een duister en moeilijk deel van de Bijbel?

Is de tweede dood een letterlijke dood – is ze dezelfde als de eerste dood? En is de Poel des Vuurs een letterlijke Poel of Meer van vuur? Bij het bestuderen van de eerste dood is aangetoond dat de dood een toestand is waarin geen bewust bestaan is. Indien de Poel des Vuurs een letterlijk vuur is, dan moet de tweede dood ook een letterlijke dood zijn, aangezien het werpen van een persoon in vuur hem zal doden. Maar de passages die verwijzen naar de tweede dood spreken niet van mensen die sterven, maar van een kwelling die voortgaat in lange perioden van tijd.

Waarom sterven zij die er in geworpen worden niet snel? Wat houdt hen in leven? Een persoon zonder water zal binnen een paar dagen sterven. Een omgeving van vuur zal de uitdroging drastisch versnellen. Wat houdt mensen in leven? Zijn er fonteinen van water in de Poel des Vuurs? Letterlijk vuur zal lichaamsmateriaal vernietigen. Indien mensen gedurende een lange periode van tijd moeten leven in een letterlijk vuur, dan moeten ze wel net zo snel genezen als dat ze verbrand worden, want anders zullen ze snel sterven en de Poel des Vuurs zal uiteindelijk een enorm crematorium worden.

Heeft letterlijk vuur het vermogen geestelijke wezens zoals Satan te kwellen? Hoe wordt hij in de Poel des Vuurs gekweld? Letterlijk vuur doet ook vragen oprijzen met betrekking tot tijdsperioden. Vuur is een chemische reactie waarin materialen veranderen – brandstof wordt verbrand en as, of iets dat niet verbrand kan worden, blijft achter. Hoe wordt de aanvoer van brandstof onderhouden? Een letterlijk vuur dat groot genoeg is om miljoenen mensen te omspoelen zou de afmeting van een brandende planeet moeten hebben. Zal zo’n spektakel deel uitmaken van de nieuwe aarde?

Oordeel voor de grote witte troon is naar werken of daden. Geen twee mensen zijn gelijk. Hoe kunnen mensen in een vuur geworpen worden en allen verschillende kwelling doormaken? Zijn er dan hete plekken en koelere plekken in het vuur?

Is de tweede dood een figuurlijke uitdrukking? En als het figuurlijk is, wat betekent het dan? Hoe moeten figuurlijke uitdrukkingen verstaan worden? Waarom zou God figuurlijke uitdrukkingen gebruiken en niet rechtuit spreken over iets dat zo serieus is, dan zo veel mensen zal aangrijpen?

Wie wordt er naar de Poel des Vuurs gezonden? Zijn het mensen, geesten, Satan, beesten? Als het mensen zijn, zijn het dan alleen de meest extreem boosaardige mensen die er heen gezonden worden? Indien de Poel des Vuurs zo’n vreselijke straf is, waarom wordt er van sommigen dan gezegd dat ze er tijdens zowel de duizend jaren als de er op volgende aion zullen zijn? Satan wordt er pas in geworpen nadat de duizendjarige periode voorbij zal zijn en nadat hij de grote opstand heeft geleid! Is Satans kwelling korter of minder zwaar dan die van degenen die hij heeft misleid? Waarom schijnen anderen er langer te zijn dan hij?

De Poel des Vuurs zal er zijn tijdens de duizend jaren en ook in de daarop volgende eeuw. Maar de Poel des Vuurs wordt pas na het millennium tweede dood genoemd en niet voordat het grote witte troon gericht is bereikt. Verandert de Poel des Vuurs ten tijde van het grote witte troon oordeel? Is het in de ene aion anders dan in de andere?

Waarom spreekt de Bijbel over beschadigd worden door de tweede dood, maar spreekt ze niet over de tweede dood sterven?

In de bovenstaande vragen worden verschillende tijdsperioden genoemd. Hoe staan zij in dit probleem?

We hopen deze vragen, en meer, tot tevredenheid van de lezer te beantwoorden.

In de volgende passages zal er verwezen worden naar de aionen van de aionen. De volgende korte uitleg van deze uitdrukking zou het begrip van de lezer over het standpunt van de auteur moeten verhelderen. Het boek Openbaring gebruikt regelmatig de zinsnede “voor de tijden van de tijden,” of “voor de aionen van de aionen". Aangezien deze zinsnede de tijdsperiode voor kwelling in de Poel des Vuurs definieert, is het van groot belang te begrijpen wat het betekent.

[Noot van de vertaler. Wat hieronder over de Engelse vertalingen wordt gezegd, kan in grote lijnen ook over Nederlandse vertalingen worden gesteld.]

De meeste Engelse vertalingen geven ten onrechte deze zinsnede weer met forever and ever. Rotherham’s Emphazsized Bible, Robert Young’s Young’s Translation of the Bible en The Concordant Literal New Testament zijn onder de meer welbekende vertalingen die age of eon[aion] gebruiken en niet ever. De American Standard Version (1901 ed.) geeft de weergave van ages in de kantlijn.

Het Griekse woord hier is aion, en het draagt duidelijk niet de betekenis van eindeloosheid. De vertalingen die aion vertalen met ever, of forever and ever, vertalen dit woord ook regelmatig met world, om maar niet te spreken over regelmatige weergaven als world began, evermore, course, eternal, en ages (deze voorbeelden zijn uit de King James vertaling). De vertalers werden gedwongen om andere woorden te gebruiken, zoals world, omdat het consequent gebruik van forever geleid zou hebben tot vele tegenspraken. Voorbeeld: “… the harvest is the end of the world” (Matt. 13:39). Volhardend vertalen zou hebben doen lezen: “… the harvest is the end of forever”. Maar “forever” (altijd) kan geen einde hebben! (Vergelijk ook Matt. 13:40, 49; 24:3; 28:20). 1 Kor. 10:11 noemt: “… the ends of the worlds.” Het is moeilijk voor te stellen dat een wereld meer dan één einde heeft, maar niet alleen is het woord voor end meervoudig, het woord voor world is dat ook. Paulus spreekt hier niet over het einde van meerdere werelden, hij spreekt van de voleindingen van verschillende tijdsperioden in Gods plan en doelstelling.

De meer recente Engelse vertalingen vervangen over het algemeen het gebruik van world voor dit Griekse woord met age [tijdperk]. Dit kan behulpzaam zijn om individuele passages te begrijpen, maar het voortgezet gebruik van de term forever and ever in andere passages voorkomt het begrijpen van de bedoelde betekenis van de Bijbel in vele contexten. De algemene invloed van zulk een inconsequentheid is verwarring bij de serieuze student. De aandachtige lezer zou heel goed de vraag kunnen stellen: “Als forever eindeloos betekent, wat betekent dan forever and ever?” Eindeloosheid is een geadopteerde gedachte die vreemd is aan dit woord. Consequentheid in vertaling zal de woorden forever and ever uitsluiten.

De reden dat deze zinsnede regelmatig voorkomt in Openbaring is omdat dit boek zich voornamelijk bezig houdt met gebeurtenissen in de komende tijdperken en met de gebeurtenissen die voorkomen in de eras van het koninkrijk. Jesaja, Petrus en Johannes zagen allen de nieuwe hemel en aarde, en begrepen dat het deel uitmaakte van het koninkrijk. En zo is het. Maar het komt voor in een andere aion dan die van het millennium. Vele millenniumaanhangers denken over de millenniale periode als zijnde het laatste aspect van dingen vóór het begin van de uiteindelijke toestand. Het is behulpzaam ons in te denken dat de duur van het koninkrijk een periode van tijd overspant die een hele aion omvat, én een deel van de aion er voor én veel van de aion er na.

In de toekomende aion wordt Christus afgebeeld als de Leeuw van de stam Juda, en het is een aion van strenge heerschappij in recht en rechtvaardigheid. De toekomende aion omvat het millennium. De aion die volgt op het millennium is de aion van de aionen. Het is die waarin de laatste fases van Gods grote plan voor de schepping hun voleinding bereiken. In die aion wordt Christus afgebeeld als het Lam, en verzoening is het belangrijkste thema.

De zinsnede aionen van de aionen wordt toegepast op de twee grootste aionen van alle aionen. Deze aionen zijn de toekomende aion (de duizend jaren, of het millennium omvattend) en de laatste aion, bekend als de aion van de aionen – Efe. 3:21, de grootste aion van alle aionen. Het grote witte troon gericht vindt plaats na de duizend jaren, maar tijdens een deel van de aion die de duizend jaren omvat. Deze twee aionen worden gescheiden door het voorbij gaan van de huidige hemel en aarde, en komst van de nieuwe hemel en aarde.

Deze zinsnede “de aionen van de aionen” volgt een vorm van Hebreeuwse uitdrukking die bij vele woorden wordt gebruikt. De Koning der koningen is de grootste koning van alle koningen, en heeft gezag over allen. Het heiligen der heiligen (Hebr. 9:25) zijn de twee meest heilige plaatsen. Ze zijn heiliger dan enige andere plaats binnen of buiten het kamp. Ze zijn heiliger dan het altaar en wasvat en alles in de buitenhof. Het lied der liederen is het mooiste lied van alle, de verdiensten van de liefde verheerlijkend, iets dat van veel grotere waarde is dan al iemands bezittingen, iets dat zo krachtig is als de dood.

De aionen der aionen zijn de grootste aionen van alle, omdat in hen Gods doelstelling tot volle wasdom komt. In de aion van de aionen zal de aarde echt recht zien. In deze aionen wordt het oordeel over de mensheid gecompleteerd. In hen wordt de dood ingeperkt, en uiteindelijk afgeschaft. In deze laatste aionen neemt de heerlijkheid van God steeds meer toe. En in deze aionen wordt de voleinding van de levendmaking (wanneer allen onsterfelijk zijn gemaakt) bereikt en wordt God Alles in allen.

Het bereik van het koninkrijk begrijpen kan gemakkelijker zijn wanneer we het bezien vanuit het standpunt van drie verschillende eras. Het koninkrijk kan eenvoudig verdeeld worden in drie eras, die alle in verschillende aionen voorkomen, gewoon door de aanwezigheid en afwezigheid van Christus en Satan op te merken. De eerste era gebeurt in de huidige aion. Ze wordt aangegeven in de gelijkenis van de tarwe en de dolik (Matt, 13:24-30, 36-43). De eigenaar die goed zaad zaaide is de Zoon des Mensen, Christus. Het veld is de wereld. De dolik zijn de zonen van de boze. De dolik wordt door de Tegenstander, Satan, gezaaid te midden van het goede zaad. Dit laat zien dat de Tegenstander nog steeds vrij is in de wereld tijdens deze era van het koninkrijk. Andere gelijkenissen geven een afwezigheid van de eigenaar aan na het zaaien van het zaad (verg. Matt. 25:1-30 – de uitgestelde bruidegom en de reizende heer van de slaven. Zie ook Luk. 19:11-27). Deze era van het koninkrijk sluit een aion af, omdat Christus heeft gezegd dat de oogst waarin tarwe en dolik gescheiden worden, de afsluiting van de aion zou zijn (Matt. 13:39 – niet het einde van de wereld of “forever”). Dit oogstoordeel kan niet hetzelfde zijn als het grote witte troon oordeel en de Poel des Vuurs, want Satan was tijdens de voorafgaande tijd aanwezig.

Tijdens de volgende aion zal Satan afwezig zijn van wereldzaken, duizend jaren lang, omdat hij opgesloten zal zijn in de “bodemloze put” of “afgrond” (Openb. 20:1-3). Volgend op de aion die de duizend jaren omvat is de aion van de nieuwe hemel en aarde, wanneer Christus heerst als het Lam op de grote witte troon, met Zijn Vader. Tijdens die era van het koninkrijk wordt Satan uit de put verwijderd en in de Poel des Vuurs geworpen. Van Satan wordt duidelijk aangetoond dat hij in drie verschillende sferen is in deze drie eras. De plaats van Christus’ aanwezigheid mag niet zo duidelijk zijn, maar er kunnen vaste onderscheiden gemaakt worden, zowel in Zijn lichamelijke aanwezigheid als in het karakter van Zijn heerschappij tijdens deze eras.

Deze drie eras van het koninkrijk lopen parallel met de drie periodes van Davids heerschappij. Elke periode begon met een zalving. De eerste periode begon met de zalving door Samuel en werd gekenmerkt door vervolging door koning Saul. De tweede periode begon met de zalving bij Hebron over de stam van Juda. De derde begon met de zalving in Jeruzalem, nadat Zion uiteindelijk in de handen van Israel was gevallen.

Door naar deel 4...