"Dan zal de man zijn vrouw naar de priester brengen ... En de priester zal haar doen naderen en haar stellen voor de Heer. En de priester zal heilig water nemen in een aarden vat en van het stof dat op de vloer van de tabernakel zal de priester nemen en het in het water doen.... En hij zal de vrouw het bittere water doen drinken..." (Zie Numeri 5:14-24).

Jahweh kwam naar beneden en verbleef onder hen in menselijke vermomming. Hun hart was zo ver van Hem dat zij Hem zelfs niet herkenden. Hun harde harten waren zo koud dat zij Hem wantrouwden. Verre van het verlangen van hun harten in Hem te zien, gingen zij elders om de zegeningen te verkrijgen die Hij haar zou laten genieten alleen als Zijn milddadigheid. Dit was het dat het vuur van jalousie aanstak.

"Die in Mij gelooft," zei Hij, "vanuit zijn buikholte zullen, zoals het Geschrift zei, rivieren van levend water stromen"(Joh. 7:38). De kostbare uitvloeiende geest was Zijn geschenk aan allen die Zijn woord ontvingen. Maar helaas!, van hen die hoorden geloofden zo weinigen! Daarom ging Hij naar de Olijfberg, alleen om in de vroege ochtend terug te keren en te onderwijzen in de tempel. Toen kwamen de Schriftgeleerden en Farizeeën, in al hun ongelovige trots en hooghartige arrogantie. Zij konden de geest die Hij met al zijn kostbare verfrissing gaf niet verdrijven. Gevuld met haat en nijd en geschillen haasten zij hun eigen oordeel door voor Hem een vrouw te brengen wiens schuld open en ontdekt was voor allen om te zien. Zij brengen haar naar Hem in de hoop te bewijzen dat Zijn genadevolle zegen tegengesteld was aan de wet van Jahweh - die zij de wet van Mozes noemden. En dan gaat de Heer, bewust van de ware innerlijke toestand van hen met wie Hij te maken had, voort met een daad die zeer belangrijk was. Hij knielt en schrijft met Zijn vingers in de aarde, maar Hij antwoordt met geen woord.

Maar laten we vragen: "Wat is de toestand van de natie op dat moment?" Waren zij niet blind voor hun eigen schuld? Ontkenden zij die niet? Daarom handelt de Heer, in Zijn grote jalousie, hier met hen zoals Hij hen in de wet leerde door Zijn dienaar Mozes. Hij doet hen het bittere water van jalousie drinken en zo voor henzelf ontdekken dat in het zicht van God - in Wiens aanwezigheid zij nu stonden - hun schuld die van deze vrouw ver overtrof. Door hun ontkenning van hun vertrek van Hem, en Zijn jalousie voor hen, maakten zij het bevel nodig dat Hij hen in oude tijden gaf.

Aangezien daar de priester de vervloekte aarde vermengde met levend water van de aanwezigheid van God, zo knielt ook Hij en, de levende stroom die uit Hem had gevloeid onderbrekend vermengt Zijn woorden - de woorden van God - met de vervloekte aarde. Zonde is niet alleen blind maar boos. En dus dringen zij bij aan. Zal de wet niet vervuld worden? Omdat zij zo aandringen geeft Hij het aan hen. Weer knielt en schrijft Hij. Maar zij zullen niet begrijpen en daarom geeft Hij hen het bittere water in hun handen.  "Laat hem die onder jullie zonder zonde is de eerste steen werpen." Hoe doet dit hun buiken opzwellen en hun dij rotten! De pijnen van een beschuldigend geweten dreven hen veroordeeld weg. Maar de vrouw, ontegenzeglijk schuldig in het natuurlijk gebied, ontvangt Zijn gezegende woord in al haar zuiverheid. Niet het bittere water, maar de onverdunde stroom van genade en liefde. "Ook Ik veroordeel u niet. Ga en zondig niet meer." Haar beschuldigers zijn veroordeeld, maar zij, hoewel schuldig, is onmiddellijk vergeven.

Steeds weer vergelijkt Hij hen met een boosaardige en overspelige generatie (Matt.12:39; 16:4; Mark 8:38). Niet alleen boosaardig, maar schuldig aan die misdaad die alleen zij in de huwelijksband kunnen begaan (Rom. 7:3). Zeker, voor Hem betekende het veel meer om haar liefde te verliezen dan getuige te zijn van hun boosaardigheid.

De vrouw die het bittere water van jalousie dronk en schuldig was, werd een vloek onder haar volk. Dus nu vindt Juda zichzelf terug als een vloek en spreekwoord onder de natiën.

Het geheim van Babylon - deel 7