Er was een man die een nieuwe auto wilde hebben, een rode kool rode. Hij stuurde zijn zoon naar de showroom van het merk dat hij wilde. Die koos daar een model uit, legde de kleur vast (rode kool rood) en wat accessoires, en tekende het koopcontract. Na verloop van tijd kwam de rekening, en die werd door hem voldaan. De dag van de levering was daar en de man werd door een vriend naar de garage gebracht. Even later kwam hij naar buiten met zijn nieuwe bezit: een stuurwiel, het gaspedaal en het linker voorspatbord. De vriend vroeg waar de auto was. “Ja, ze wilden hem niet maken!” was het antwoord. “Nu heb ik maar genomen wat ze me wilden geven. Mijn vader zal wel blij zijn dat ik ieder geval dit nog heb kunnen krijgen.” Hij ging met de vriend naar de fabriek en zette die, als wraak, in brand.
En er was een andere man die ook een nieuwe auto wilde. Ook hij stuurde zijn zoon naar de showroom, die daar een model koos, enzovoort. Ook hij betaalde de hele prijs. Maar hij ging zelf naar de fabriek, want er was een staking aan de gang. Hij zette zelf de auto in elkaar, maakte de fabriek schoon en ging naar huis, met de auto voor zijn papa.
Het instituut Christendom aanbidt een Christus zoals die in het eerste voorbeeld, een die wel de volle prijs betaalde, maar afhankelijk is van de goede wil van de mensen, en dan maar genoegen moet nemen met wat Hij kan krijgen. Vervolgens zet hij allen die Hem niet willen voor altijd in de brand.
Ik ken uit de Bijbel een Christus die de hele zaak Zelf in de hand neemt en precies krijgt waar Hij op uit was en waar Hij voor betaalde: de hele schepping aan Zijn voeten, om die later aan Zijn Vader over te dragen, met alles er op en er aan. Er gaat geen atoom verloren. Kijk, dat is nou mijn Heer!
