Toen onze Heer hier op Aarde was, in het vlees, was er onder de Joden een religieuze groepering, de Sadduceeën genaamd. Zij maakten het idee van een opstanding en alles wat met "bovennatuurlijk" te maken had belachelijk. Op een bepaald moment kwam een groepje van hen naar Jezus en probeerde Hem in de val te laten lopen met een "academische" vraag over een vrouw die op den duur successievelijk met zeven broers getrouwd was geweest voor ze stierven. De vraag was: " Van wie van de zeven zal zij dan in de opstanding de vrouw zijn? Want allen hebben haar tot vrouw gehad."(Matt. 22:28).
We zouden het antwoord van de Heer (vers 29) zeer nauwkeurig moeten bezien. Hij antwoordde niet rechtstreeks op de vraag, maar zei: "Gij dwaalt, want gij kent de Schriften niet noch de kracht Gods." Daarna vertelde Hij hen dat er in de opstanding in het geheel geen trouwen zal zijn. Maar onze belangstelling hier gaat uit naar het feit dat de Heer de aandacht richtte op de basisfout van de Sadduceeën. Hun vergissing in het ontkennen van de opstanding komt voort uit hun falen om de kracht van God op waarde te schatten.
Dezelfde fout ligt ten grondslag aan veel van onze eigen misvattingen over God. We mogen dan wel God als de Schepper van het universum erkennen, maar we neigen er toe tekort te schieten in de zekerheid dat Hij in staat is dit werk tot een succesvol einde te brengen. Natuurlijk, als gelovigen verheugen we ons in Zijn opstandingskracht, maar haalt ons inzicht het bij dat van dat welke de Heer in gedachten had in Mattheüs 22? Zal de kracht van God uiteindelijk eindigen als een tentoonspreiding van oordeel van de bozen en reddende inspanning om een enkeling binnen te brengen in de blijdschap? Net als de Sadduceeën moeten we op de hoogte gebracht worden van de kracht van God.
Naar de kracht van God wordt drie maal verwezen in het boek Romeinen, waar we het evangelie aan ons gepresenteerd zien in haar basisvorm. In omgekeerde volgorde zijn dit:
- Gods kracht in individuele levens, zoals besproken in Romeinen 9.
- Gods kracht in de schepping, besproken in Romeinen 1:20
- Gods kracht voor redding, geïntroduceerd in Romeinen 1:16.
Laten we elk van deze presentaties van de kracht van God nader overwegen.
Velen hebben vandaag de indruk dat zij "de meester zijn van hun lot." Dit is niet zoals de oude volken het zagen, zelfs niet de wijzen onder de Grieken en Romeinen. Het was niet het beeld van de Hebreeuwse Schrift, noch het hoe de Heer het zag, zelfs niet dat van de Sadduceeën. Paulus schrijft over Mozes en de kinderen van Israël:
" Het hangt dus niet daarvan af, of iemand wil, dan wel of iemand loopt, maar van God, die Zich ontfermt.
"
(Rom. 9:16)
En dan, verwijzend naar de Farao:
" Hij ontfermt Zich dus over wie Hij wil en Hij verhardt wie Hij wil.
"
(Rom. 9:18)
De meest verbazende verklaring hier is dat God de Farao heeft doen opstaan opdat Hij Zijn kracht zou kunnen tonen tegen de achtergrond van Farao's koppigheid, om zo Zijn kracht bekend te maken(de verzen 17 en 22). Gods wil is almachtig. Wat Hij wil zal Hij doen. Maar in het verleden, net als vandaag, gaat dit vaak voor sommigen samen met lijden, terwijl het voor anderen samengaat met zegen; het gaat zowel samen met verontwaardiging als met heerlijkheid.
Het is van belang dat we de kracht van Gods wil erkennen. God is in staat individuen uit te kiezen voor bepaalde doelen en hun levens richting te geven, en Hij doet dit in feite zowel met de "voorwerpen des toorns" als met de "voorwerpen der genade." Maar terwijl we dit zien, kennen we nog niet de kracht van God. We zijn eigenlijk net zo als de Sadduceeën, die de dood erkenden, maar weigerden de opstanding te erkennen.
De kracht van God, zoals die werkelijk is, gaat veel verder dan de uitoefening van mededogen en verontwaardiging. Dit zijn stappen op de weg, maar ze zijn niet de voleinding waarop de kracht van God gericht is. Gelovigen zijn soms ongeduldig met ongelovigen die God verwerpen, omdat zij verward zijn door Zijn uitoefening van Zijn kracht. Maar begrijpen wij zelf wel het doel van Gods krachtige handelen?
Het wordt algemeen aangenomen dat Paulus de vraag in Romeinen 9:19 beantwoordt door het af te doen als iets dat we niet zouden moeten bespreken. Hij vraagt over God:
"Want wie wederstaat zijn wil?
.....o mens! wie zijt gij, dat gij God zoudt tegenspreken?"
(Rom. 9:19,20)
Dit is een goede vraag en ze gaat direct over Gods gebruik van Zijn kracht in het uitvoeren van Zijn wil. Maar het feit wil dat de volgende verzen(9:20-24) niet echt de vraag beantwoorden, maar ze eerder nog opvallender maken. We zullen niet protesteren tegen Gods recht om Zijn kracht te gebruiken om Zijn wil uit te voeren. Feitelijk is het zo dat we blij kunnen zijn dat Hij het doet. Maar de vraagt blijft: Waarom doet Hij het, en, Is het inderdaad Gods wil, dat sommigen bekend raken met Gods kracht in verontwaardiging en anderen in genade?
Het is een ernstige fout het betoog van Romeinen 9 te laten eindigen met Romeinen 9. Het hoofdstuk maakt deel uit van een bij elkaar horend geheel, dat eindigt met hoofdstuk 11, en het geheel moet gerelateerd worden aan het evangelie van God wat Paulus in de eerdere hoofdstukken van Romeinen aan ons heeft gepresenteerd.
Het directe antwoord op Rom. 9:19 is Romeinen 11:32. Waarom zijn sommige mensen "voorwerpen der genade" en anderen "voorwerpen der verontwaardiging?" Waarom wordt Gods kracht op deze wijze gebruikt? Het is hier om: "God heeft hen allen onder ongehoorzaamheid besloten, om Zich over hen allen te ontfermen." Gods kracht is gericht op de aanbeveling van Zijn liefde(Rom. 5:8) en "rechtvaardiging ten leven"(Rom. 5:18). "die Hij gerechtvaardigd heeft, dezen heeft Hij ook verheerlijkt."(Rom. 8:30).
Daarom: willen we de kracht van Gods wil gaan waarderen, dan moeten we ook Zijn kracht tot redding gaan waarderen. Ja, de algehele indruk van Gods wil is de redding van heel de mensheid(1Tim. 2:4).
Wij kunnen de kracht van God niet zien, maar wel de gevolgen er van. Deze zijn te zien in de schepping(Rom. 1:20). Maar ook hier is het bewijs niet helemaal wat we zouden verwachten. Het is behoorlijk verwarrend, omdat zo veel in de schepping vernietigend is en pijnlijk.
De biologen die de activiteiten bestuderen van levende organismen die voedsel innemen en energie afgeven, hebben dit proces verdeeld (wat men "metabolisme" noemt) in twee categorieën. Zij noemen het proces van de opbouw van het lichaamssubstantie "anabolisme", en het proces van de afbraak van lichaamssubstantie voor het afgeven van energie noemt men "catabolisme." Er moet zowel anabolisme als catabolisme zijn om metabolisme te hebben, zodat levende dingen kunnen groeien en functioneren. Er moet zowel een constructieve als destructieve fase zijn wil een levend wezen kunnen leven.
Zo'n patroon is doorheen heel de schepping waar te nemen. Het is een beeld van wat ook God aan het doen is. Het is een feit dat het woord "catabolisme" (wat uit de Griekse taal voortkomt, waar het letterlijk "neder-werping" betekent) in de Schrift wordt gebruik en in de Engelstalige Concordant Version vertaald wordt met het woord "disruption"(vaneenscheuring/ontwrichting). Gods kracht wordt gebruikt voor afbreken én voor opbouwen!
Maar toch is er een verschil tussen dit patroon zoals het in de schepping gezien wordt en zoals het uitgeoefend wordt in Gods aionische doelstelling. Het patroon is cyclisch in de schepping, maar naar een hoogtepunt werkend in Gods algemene handelen. Lente, zomer, herfst en winter komen ieder jaar voor. Maar de aionen zullen eindigen in een volle en volledige heerlijkheid.
In Romeinen 1:16 vinden we de kracht van God in al haar volheid gepresenteerd.
"Want ik schaam mij het evangelie niet; want het is een kracht Gods tot behoud voor een ieder die gelooft..."
Het evangelie is een uniek en heerlijk voertuig voor het aantonen van Gods kracht. "Redding" houdt in dat er iets is waarvan men gered wordt, iets ontwrichtends en vernietigends, iets dat catabolisch en zelfs cataclysmisch is. Dit is de dood zelf en haar giftige steek, de zonde(1Kor. 15:56). Maar hier verschijnt Gods kracht ten goede in al haar volheid en volledig overwinnend. Wanneer deze krachtige reddingsoperatie voltooid zal zijn, zullen er geen cycli van ontwrichting en genade meer zijn. Er zal alleen leven en heerlijkheid zijn.
We zouden Paulus' woorden toe kunnen passen op een ander onderwerp in Efeze 5;32, en het onderwerp van de kracht van God beschrijven als een groot geheimenis. Het grote geheim is: Waarom heeft Gods kracht een negatieve kant en waarom krijgt de negatieve kant zo vaak de overhand? Dezelfde zinsnede nemend uit de Concordant Version, zouden we mogen zeggen dat "het grote mysterie" beantwoord wordt met "het grote geheimenis". Het grote geheim hier is het evangelie dat ons vertelt dat het negatieve maar tijdelijk is en slechts zo lang duurt als nodig is om als contrast te dienen voor de positieve zegeningen die God voor ons in petto heeft. Gods kracht is uiteindelijk gericht op de volledige verlossing van het negatieve in wat overwinnend en heerlijk is.
Dit is geen "metabolisme" met haar cycli van verwoesting en constructie. De kracht van God is voor redding, een bereiken van een doel, een krachtige en triomferende verlossing uit de eerdere situatie. Paulus beschrijft het opnieuw in Romeinen 8:20,21.
"20 Want de schepping is aan de vruchteloosheid onderworpen, niet vrijwillig, maar om de wil van Hem, die haar daaraan onderworpen heeft,
21 in hope echter, omdat ook de schepping zelf van de dienstbaarheid aan de vergankelijkheid zal bevrijd worden tot de vrijheid van de heerlijkheid der kinderen Gods.
"
Dit is de echte kracht van God. God heeft Zijn kracht aan ons aanbevolen, net zoals Hij Zijn liefde aanbeveelt in de dood van Zijn Zoon voor ons en in Zijn opstanding en verhoging. Wanneer wij denken aan Gods kracht, dan moeten wij die niet beperken tot de schepping of tot Zijn vreemde omgaan met de mensheid, maar we moeten aan Zijn kracht denken zoals die door Zijn Zoon tot redding naar ons toe komt. Dat is onze krachtige God. Hem zijn de glorie!
