Het is het lijden van Gods Zoon en Zijn opstanding, dat God in staat stelt zonde en de zondaar te rechtvaardigen, voor ons nu door geloof en uiteindelijk voor allen bij de voleinding. We zijn gerechtvaardigd in Zijn bloed. Door deze vrijmoedige spraakfiguur, waarin de zetel van alle gevoel, het bloed, wordt gebruikt, wordt de worsteling van Christus verondersteld. Hij leed doorheen heel Zijn leven op aarde, en de climax er van werd bereikt in Zijn beproeving toen Zijn Vader Hem verliet. Daarvoor zweette Hij als het ware grote bloedklonters toen Hij bad in de hof in de benauwing van Zijn ziel. Hij kende de verschrikking van de benauwenis die voor Hem lag. Hij was Zich bewust van de immense last van lijden die samenhing met het tot een zondeoffer gemaakt worden ten behoeve van ons.
Deze benauwdheid in de hof was een deel van het lijden waardoor wij gerechtvaardigd worden. Het was niet de lichamelijke marteling die Hij vreesde. Die kon Hij wel aan, want Hij was, van alle mensen, de meest moedige, onbedwingbare en vastberaden. Hij vreesde niet de doornen die Zijn voorhoofd doorboorden of de spijkers die Zijn handen en voeten deden scheuren. De vernedering, de schande en de hoon van mensen aanvaardde Hij met gelijkmoedigheid; Hij minachtte de schaamte die aan de wijze van Zijn dood verbonden was. Deze pijnen waren van geen belang, vergeleken met de zielsangst van het tot zonde gemaakt worden en de afschuw van het door God vervloekt en het door Zijn Vader verlaten zijn. Daarin lag Zijn meest intense lijden.
De last van de menselijke verdorvenheid lag als een massa van de meest lage verdorvenheid op Zijn pure en heilige ziel. Hij, Die onschuldig was en zonder zonde, nam op de meest intieme wijze deel aan de verdorvenheid van de mensheid, door betrokken te raken in de meest lage daad die ooit de geschiedenis van het universum verduisterde: het doden van de Zoon van God. Hoe kunnen wij iets kennen van de worsteling van zo'n ervaring? Wij zijn zondaren, geboren om te zondigen, er in ondergedompeld en er in opgevoed, vereelt en bijna geheel onwetend van de vreselijke duisternis van zonde op de Enige pure en smetteloze. Het is echter dit lijden van Christus dat God rechtvaardigt in het rechtvaardigen van zonde als een deel van Zijn aionische doelstelling.
God had in het begin de mens gedoemd tot zondaar zijn, want het was geen ongeluk in de doelstelling van God dat Adam er niet in slaagde het enige en eenvoudige gebod van zijn Schepper te gehoorzamen. Aan het kruis vervloekte God Zijn Zoon, Het is een gedachte die pijn doet om te overdenken, maar wel waar, want Hij werd ten behoeve van ons een vloek (Gal. 3:13). Daarin ligt het middel tot de redding van allen. In het doden van Zijn Zoon, werd God Zelf een deel van de oogst van zonde. Hoewel Hij door de handen van wetteloze mensen werd vermoord, werd Hij toch overgegeven in de specifieke raad en voorkennis van God (Hand. 2:23). Gods lijden was het opgeven van Zijn lijdende Zoon.
Moet het hart van God niet uiteen gescheurd en verschroeid zijn door deze extreme maatregel, die vereist was voor de redding van allen en het rechtvaardigen van Zijn wegen met de mensheid? Zo bereikte de tragedie van het zondedrama z'n vreselijke toppunt. God Zelf raakte diep betrokken bij het offer van Zijn Zoon, in het wee dat de zonde aan de wereld en de rest van het universum had toegebracht. Hij identificeerde Zich met de zondige mensheid. De mensen waren onwetend van wat ze deden, maar God, Die in werkelijkheid het mes hanteerde dat het Offer doodde, kende de vreselijke aard van de misdaad die Zijn Geliefde doodde, en Hij was er Zelf bij betrokken.
En zo werd zonde gereinigd. Hij rechtvaardigde Zijn handelen door Zijn Zoon op te wekken, en daardoor rechtvaardigt het de zondaar die nu gelooft, en zal uiteindelijk allen rechtvaardigen bij de voleinding. Wandelen we, met dit in gedachten, als kinderen van het licht en danken we Hem iedere dag voor Zijn machtige voorziening voor ons? Dat zouden we moeten doen (Verg. Efe. 5:9-14)!
