Er wordt gezegd dat het de gewoonte van de Joden van de verstrooiing was om aan hun kinderen zowel een Hebreeuwse als een heidense naam te geven. Het is niet de bedoeling te vragen of dit juist was, maar eerder om de geschiktheid aan te duiden van de twee namen die de Schrift gebruikt om Saulus van Tarsus aan te duiden, die Paulus genoemd werd.

Bij het gebruik van de twee namen in de Schrift valt ons op dat ze aan beide zijden van zijn afscheiding liggen zoals die in Handelingen dertien wordt gegeven, en geen van de brieven die door deze persoon tot ons gekomen zijn gebruikt de naam Saulus. Verder brengt scherpe aandacht ons het feit dat de naam Paulus verbonden is met drie bedieningen: rechtvaardiging, verzoening en de geheime bedeling - welke de grote leerstellingen zijn die de huidige bedeling kenmerken.

Zij die de Concordant Version [vertaling] gebruiken, zullen bekend zijn met de betekenissen van de naam Paulus. Ze komt zeer waarschijnlijk van het element PAU, wat OPHOUDEN betekent, wat verantwoordelijk is voor ons woord pauze. God hield op met rechtstreeks handelen met Zijn volk Israel. Op dit moment is Israel terzijde gesteld, maar in de toekomst zal God ze terugnemen en zal Hij Zijn beloften aan hen waar maken. Er is een pauze in de weg van God met Israel; de daaruit volgende pauze tussen Gods voorgaande en toekomstige handelen met hen is gevuld door de bedieningen van een persoon die de Schrift OPHOUDEN(Paulus) begint te noemen. Het stoppen van Gods werken met en voor Israel is een noodzakelijk kenmerk, vereist door het soort leer als de gelijkheid van zegen onder gelovigen, of ze nu uit Israel of uit de natiën zijn. Gods eeuwenoude beloften, de bediening van de Heer, Jezus Christus, en de twaalf, maken de voortgang van Israel overwicht onder de natiën van de aarde nodig. Maar er is een hiaat en dit idee is ingesloten in de naam Paulus.

Maar de eerste naam waarmee de Schrift die deze persoon voor ons stelt is Saulus, en de betekenis hiervan is net zo opmerkelijk en onderscheidend, zowel ten tijde van zijn eerste vermelding als in andere verbanden.

De naam Saulus is van oorsprong Hebreeuws en komt tot ons in een Grieks afgeleide vorm en ook in een vorm die het onverbuigbare Hebreeuws volgt, welke laatste alleen door de Heer werd gebruikt toen Hij Saulus ontmoette op de weg naar Damascus, en door Ananias toen hij Saul bezocht.

Studenten zullen bekend zijn met het Hebreeuwse woord dat als sheol wordt uitgesproken, maar ze zijn zich misschien niet bewust dat Saul in het Hebreeuws slechts van dat woord verschilt door de punten van de Masoreten, en Shaul is. Laten we de punten weg, dan hebben we exact dezelfde letters voor beide> dat wil zegge: Shaul.

Elk van deze woorden behoort tot de Hebreeuwse woordfamilie die vertegenwoordigd wordt door de stam SH A L, waarvan de betekenis VRAGEN is. De u (of vav voor de grammaticus) is een veel voorkomend trekje van Hebreeuwse woorden, en verandert vaak het werkwoord in een zelfstandig naamwoord. Zo is shal het werkwoord en shaul het zelfstandig naamwoord. Andere leden van deze woordfamilie worden gevormd door een e toe te voegen aan shal, zo shale krijgend, wat het vrouwelijke aangeeft. Een andere vorm van deze groep zet er een m voor, wat grotendeels gelijk is aan onze zelfstandige naamwoorden die op "ing" of "end" eindigen (in dit geval dus VRAGEND). Hoewel Saul als een naam wordt gebruikt, blijft de betekenis overeind.

We vragen over dat wat wij niet bezitten, of over dat wat onbekend is, of niet onmiddellijk binnen het bereik van de zintuigen; het is ongezien. Het Hebreeuwse "sheol" betekent hetzelfde als het Griekse  "hades." het onwaarneembare, het ongeziene. In Israel was een koning ongezien; zijn hadden niet een koning zoals andere natiën, en daarom vroegen ze om een koning. En ze kregen Saul. De naam markeerde de details van de situatie. Zo was het ook met de Saul(us) van Handelingen. Hij was in het begin van het verslag onzichtbaar, en hij was ook niet bij de twaalf, en zelfs toen hij in het verslag was geïntroduceerd bleef hij grotendeels onzichtbaar voor zover het de band met de twaalf betrof. In feite duurde het jaren voordat hij hen ontmoette en was de naam al vervallen, lang voordat hij voor de conferentie naar Jeruzalem ging.

Saulus' doen en laten op het punt in het verslag waar hij zichtbaar wordt (Hand. 7:58-8:3), zijn van dien aard dat hij onzichtbaar zou zijn in het koninkrijk, want de houding van Saulus tegen die Profeet zoals Mozes, was zodanig dat het zou leiden tot zijn volkomen uitroeiing uit het volk.

In Handelingen dertien wordt Saulus afgescheiden (VANAF-NEMEN) een bijzonder werk. Het letterlijke Grieks voor dit woord "afscheiden" is zeer suggestief wanneer het overdacht wordt samen met de betekenis van de naam die op dat punt wordt gebruikt, Saulus, ongezien. Saulus was aan de horizon gebracht in Handelingen negen, maar nu (in Handelingen dertien) wordt hij van de horizon weggenomen en beslist aangesteld om Paulus te worden, de tussentijd. Zo veronderstellen de eerste naam en de tweede een ongeziene tussentijd, een bediening mogelijk makend zoals die door de apostel aan de natiën is verrezen.

Het bovenstaande wordt aangeboden als een alternatief voor de gebruikelijke uitleg die maar weinig verder ziet dan de plaatselijke redenen voor de dubbele namen.

©A. Maclarty - Grace and Truth Magazine

---