Het lot van kinderen

Het is in ieder geval in hun voordeel dat sommigen weigeren te geloven dat kinderen inbesloten zijn. Maar zij kunnen geen echte grond vinden om hen uit te sluiten, want de geloofsregels van het Christendom doen dat niet. Niemand die niet de verdoeming van kinderen aanvaardt heeft een recht zichzelf orthodox te noemen. Hij kan geen enkele tekst in de Bijbel citeren die een onderscheid maakt tussen het lot van de kleintjes en de ouden. Nergens is er een hint over "de tijd van verantwoordelijkheid," vóór welke kinderen vrijgesteld zijn van een eeuwige hel en waarna zij er zeker van zijn verdoemd te zijn als zij niet luisteren en het evangelie geloven.

De bestemming van de heiden

We zijn blij te kunnen bevestigen dat de harten van sommigen niet zo verhard zijn dat zij staan op de verdoeming van de heidenen die niet het evangelie gehoord hebben. Vraag hen waarom zij dit onderscheid maken en zij kunnen geen enkele beslissende tekst citeren. In feite zijn er in de King James vertaling plaatsen die de zaak schijnen te beklinken, zoals Psalm 9:17. "De boosaardigen zullen in de hel komen," en "alle natiën die God vergeten." Natuurlijk zou er "teruggestuurd" moeten staan en de nadruk zou moeten liggen op het feit dat alleen natiën die God gekend hebben God kunnen vergeten en dat "hel" vergetelheid is. Er kan geen twijfel over bestaan dat, in deze zaak, de Bijbel vertaald is om de verfoeilijke leerstellingen van een kwade mens te ondersteunen, en niet de rechtvaardige onthullingen van een weldadige Godheid. In werkelijkheid weet de Schrift niets van "heidenen" tegenover "Christenen," of "heidenen" tegenover "Joden." Het Griekse woord is ethnos en duidt natiën aan, en kan gebruikt worden voor Israel zelf, als natie, maar gewoonlijk omarmt het alle andere natiën, "Christenen" zowel als "heidenen." De orthodoxie heeft een valse lijn getrokken tussen de heidenen en het Christendom, precies zoals zij deden tussen kleintjes en volwassenen, om zo de barbaarse brutaliteit en de schandelijke fouten in de geloofsovertuigingen te verbergen. De onschriftuurlijke term "heiden" is nodig om de vergissing uit te drukken, niet de waarheid, en daarom vermijden we ze gewoonlijk.

"Christus verwerpers"

Het kan zijn dat we de aanhangers van de orthodoxie een grote dienst zouden bewijzen als we hen zouden vragen een publiek standpunt in te nemen over het lot van kinderen en de heiden. Het zou hen onthullen hoe kwetsbaar hun positie is en hoever hun leerstellingen afgeweken zijn van het Woord van God. Sommigen hebben hun toevlucht gezocht in "Christus verwerpers." Dat wil zeggen, alleen zij zijn verdoemd die het evangelie horen het weigeren te geloven. Maar dit is niet alleen buiten de Bijbel, maar dient alleen om verdere problemen te creëren. Indien de heidenen niet eeuwig verdoemd zijn, dan zijn ze ook niet gered. Wat is dan hun lot? Deze theorie dwingt ons God's onthulling te verlaten voor ijdele speculatie. En met de tijd van verantwoordelijkheid, die niet onthuld wordt, zou de vraag oprijzen: wanneer horen zij het evangelie? Ikzelf verwerp een groot deel van wat vandaag evangelie wordt genoemd, wanneer het gebaseerd is op menselijke werken, niet op God's genade. Er is geen manier om er uit te komen. De Schrift laat alle ongelovigen over aan oordeel, of zij nu het evangelie van God gehoord hebben of niet. Dat kan alleen de mate van oordeel beïnvloeden.

De verschrikking van de orthodoxie

De enorme omvang van deze laster tegen God en Zijn Woord gaat ons begrip te boven. Het kan ons helpen een kleine glimp er van te krijgen als we gewoon om ons heen kijken in de wereld van vandaag en zien hoeveel miljoenen bestemd zijn voor eeuwigdurend wee, zelfs in een "Christelijk" land, dat honderden zendelingen uitzendt naar de "heidenen," en terugkijkt naar een begin toen het een asyl was voor vluchtelingen die uit hun geboorteland vluchtten om God te kunnen aanbidden en Zijn Woord te gehoorzamen. Er wordt gezegd dat slechts acht procent van de mensen in de Verenigde Staten op zondag naar de kerk gaat (dit werd geschreven in 1943). Dit zou zo'n tien miljoen zijn. En honderd en twintig miljoen zijn niet geïnteresseerd. Maar hoeveel van deze tien miljoen zijn werkelijk op de hoogte van God en kennen Christus als hun Redder? Helaas! Alleen God weet het! Oordelend naar mijn beperkte ervaring zijn er mogelijk velen van hen wiens religie voor het grootste deel bestaat uit zelf-rechtvaardiging. Maar we zullen veilig zijn als we aannemen dat er minstens honderd miljoen zijn in één "Christelijk" land wiens orthodoxe bestemming eindeloze worsteling en eeuwigdurende angst zal zijn. Elk jaar worden zo'n drie miljoen wezens als onszelf, 300.000 per maand, 10.000 per dag, 400 per uur en 15 per minuut in een eeuwigheid van vreselijke onuitsprekelijk wee geworpen.

Alleen al een klein hoekje van de aarde - het strenge Europa - laat dit goed zien. De enorme bevolkingen van Azië - Japan, China, India - zou de ratio van de geredden tot de veroordeelden onder de één procent brengen. Elk van deze miljarden zielen is een wereld op zich. Elk is in staat zijn Schepper zowel lief te hebben als te haten. En allen zullen er mee instemmen dat de meesten van hen zoveel ellende lijden dat de liefde van God maar zelden binnen het bereik van hun waarneming komt. Dolle beroepen zijn gedaan, gebaseerd op hun grote gevaar en de vreselijke kwellingen die hen wachten, alsook hun eindeloze verbanning van God, maar het algemene antwoord is onbetekenend gebleven in vergelijking met de vreselijke situatie. Dit bekritiseert of veroordeelt niet in het minst de missionaire inspanning die gedaan is en de nobele offers die gebracht zijn. Maar het is volkomen ontoereikend. De bevolking neemt sneller toe dan het aantal bekeerlingen. Iedere seconde ziet een andere ziel die naar een zekere en niet ophoudende doem wordt gezonden.

Indien de orthodoxen dit in hun hart bewust zijn, wat zullen we dan van hen vinden? Zijn zij de meest verharde en misdadige van al God's schepselen? Zij zouden moeten lijden voor hun apathie door hun vrienden en buren toe te staan regelrecht in eeuwigdurende kwelling te duiken, zonder ook maar een serieuze poging te doen om hen te stoppen. Maar zie! Indien deze zelfde zondaren op het punt zouden staan te struikelen in een tastbare brand, dan zou bijna ieder orthodox kerklid een heroïsche inspanning verrichten om hen te redden. Sommige zouden zelfs hun eigen leven in de waagschaal brengen om een vriend uit een brandend gebouw te redden. Waarom is er aan de ene kant zulk heldendom en lafheid aan de andere? Omdat zij niet echt geloven in hun eigen leer! Het is zo niet te beredeneren overdreven, zo afschuwelijk buitensporig, dat hun hart in opstand komt. Hun denken zal formeel toegeven, maar hun gevoelen vindt de spanning te groot, zodat, in de meeste gevallen, zij een laag eelt ontwikkelen. De zeloten onder hen zullen vechten voor hun kostbare verdoemingsleer, maar de grote massa kan niet enthousiast blijven voor zo'n vreselijke gedachte. De meeste van hun betaalde predikanten hebben ingezien dat het maar het beste is de zachte lijn te volgen wanneer ze er naar verwijzen.

"Trouwe" evangelie prediking

Sommigen die oprecht proberen het evangelie trouw te prediken, hebben geprobeerd te antwoorden op de vreselijke last die op hen werd gelegd door deze verschrikkelijke leer. Zij die dit gedaan hebben zijn weggeleid geworden van het evangelie dat in de Schrift te vinden is. Ik heb maandenlang geluisterd naar de "trouwe" prediking over hellevuur. De beste voorbereiding om te prediken, zo werd mij aangeraden, is een "kijkje te nemen over de rand van de hel." De razernij die opgewekt zou worden door het zien van de verdoemden in hun kreunen in ondragelijke pijn, was de beste opwekking om trouw God's liefde en genade te verkondigen! En toch, toen ik de Schrift ging bestuderen om te prediken als de apostelen, vond ik dat zij, in welk evangeliserende werk dan ook, nooit het woord "hel" gebruikten. Petrus bedreigde tijdens Pinksteren nooit zijn toehoorders met de "hel," of dat Christus hen er van zou redden. Integendeel! Hij kondigde aan dat Christus naar "de hel" was gegaan en er van gered werd (Hand. 2:27,31). Geen van de andere apostelen noemde ook maar de "hel," behalve Johannes (AV, Paulus, 1 Kor. 15:55; Openb. 1:18, 6:8, 20:13,14), en dan heeft het in geen enkel geval een verbinding met het evangelie. In zijn uitgebreide besprekingen van de verschillende evangeliën verwees Paulus nooit naar de "hel." Het is zelfs geen "evangelie," maar een uitwas, een tumor, die God's genadevolle boodschap vergiftigt. In het evangelie wint God mensen door Zijn liefde. Hij bindt ze niet met Zijn haat.

Verschillende vormen van vagevuur

Als gevolg van het niet te tolereren dogma van een eeuwige hel zijn er vele pogingen gedaan om de gruwelen er van te verzachten of het onrecht er van aan te passen. De Rooms Katholiek kerk heeft haar vagevuur, waarin het lijden van de zondaar tenminste iets bereikt, en, als gevolg, tot een einde kan komen. Omdat dit het lijden van de zondaar in redding vervangt door dat van de Redder, verwerp ik het absoluut, maar ik moet toegeven dat het onmetelijk meer de voorkeur heeft boven de protestantse leer van eeuwige verdoeming, omdat het niet zulk niet te herstellen beschadiging aanbrengt aan God's karakter of Hem zo berooft van Zijn schepping.

Anderen hebben geprobeerd een oplossing te vinden door vanuit de Schrift te redeneren. Het feit dat zwavel theion (goddelijk) genoemd wordt, omdat het gebruikt werd in de reiniging van de goden van de natiën, is gebruikt om te bewijzen dat de poel des vuurs goddelijk was en, op de een of andere manier, weldadig. De helderste wenken van de Schrift zijn weggeredeneerd en de regels van de logica zijn over het algemeen omgekeerd. Het feit dat de poel des vuurs de tweede dood wordt genoemd wordt gebruikt om te bewijzen dat het geen dood is, terwijl gezond denken er op staat dat het de tweede dood wordt genoemd omdat het een herhaling van de eerste is.

Redding door werken

Er is zelfs een poging gedaan om te bewijzen dat sommigen die voor de grote witte troon staan niet in de poel des vuurs geworpen worden, maar aionisch leven ontvangen als een beloning voor hun goede gedrag. Dit schijnt gebaseerd te zijn op bedrieglijk redeneren vanuit het negatieve, dat alleen zij die niet gevonden worden in het boek des levens in de poel des vuurs geworpen werden (Openb. 20:15). Men eist zelfs op dat niet allen veroordeeld zullen worden (vers 13) omdat sommige handschriften slechts "geoordeeld" hebben, ondanks de duidelijke passage in Romeinen vijf die het bereik van veroordeling en rechtvaardiging dezelfde maken, inclusief heel de mensheid (Rom. 5:18). De gedachte dat iemand echt aionisch leven zou kunnen verdienen door middel van zijn eigen daden zou voor iedereen die God's genade zo afstotelijk moeten zijn dat allen het zonder onderzoek zouden verwerpen.

Het lot van de ongelovige

De ongelovige, wat zijn of haar leeftijd of toestand ook moge zijn, ziet de "hel" voor ogen, het oordeel, en de poel des vuurs, wat de orthodoxie vult met pure vrees. Deze worden als zo vreselijk beschreven, dat zowel hoofd als hart weigeren ze onder ogen te komen. In feite worden ze gewoonlijk ontweken. Toch moet de orthodoxie er op staan dat ongelovigen naar de "hel" gaan en naar het oordeel en naar het brandende meer, hoe jong en onschuldig ze ook mogen zijn. Om deze vreselijke nachtmerrie te verdrijven en de wegen van God met sommige van de meest hulpeloze en ongevaarlijke van al Zijn schepselen te rechtvaardigen, zullen we hun lot bezien in relatie tot elk van deze. Kort gezegd, wij zullen vinden dat God's Woord zowel "hel" als de poel des vuur als dood laat zien, een slaap, een vergetelheid waarin geen lijden mogelijk is, en het oordelen een proces van correctie dat mild kan zijn vergeleken met dat wat door kinderen in de orthodoxe "hel" doorstaan moet worden. Ja, wij zullen ons verheugen dat onze medemensen gevallen zijn in de liefdevolle handen van God en niet langer in het gevaar zijn van de wrede klauwen van mensen.

Christus gaat naar de "hel

De gruwelijke vertaling, "hel," wordt door één enkele passage ontmaskerd (Hand. 2:27). God liet de ziel van Christus niet in de "hel." Durft iemand te zeggen dat Hij gestraft en gekweld werd voor enig kwaad dat Hij had gedaan? Integendeel, Hij had niet alleen een perfect leven geleid, maar Hij had net Zijn grote offer gebracht, de daad waarvoor Hem de grootste beloning in heel het universum zal worden gegeven. Waarom zou Hij naar de "hel" gezonden worden, als Hij de hoogste hemel verdiende? De "hel" is geworden tot zowat het tegendeel van het Griekse woord hades en het Hebreeuwse sheol, dat het vertaalt. In plaats van een plaats van kwelling duidt het een volkomen onbewustzijn aan. Zij die in het ongeziene zijn zullen niets waarnemen. Er is geen kennis in het graf. De geest gaat bij de dood terug naar God en het lichaam keert terug naar de grond. Hun combinatie bracht gevoel of ziel voort. Wanneer zij gescheiden worden houdt het gevoel op. Dat is de echte "hel" van de Schrift. Niet alleen Christus maar elke gelovige die sterft gaat naar de "hel." Het is niet beperkt tot de ongelovige.

"Hel" is gewoon het niet waarneembare, het ongeziene. In relatie tot menselijke wezens wordt het gebruikt om het totale ophouden van bewustzijn in de dood aan te geven. Het stuurt de ziel terug naar zijn oorspronkelijke staat, voordat die een apart bestaan had, precies zoals de dood de geest terugstuurt naar God, en het lichaam naar de grond. De gedachte aan lijden in deze toestand is belachelijk, tenzij het in een figuurlijke zin wordt gebruikt. Het tegendeel kan alleen "bewezen" worden door de letterlijke beweringen te verwerpen en het figuurlijke verkeerd te gebruiken. Het is voor heiligen en zonden hetzelfde. Jakob aarzelde niet te zeggen: "Ik zal neerdalen in de "hel!" De King James vertaling camoufleert passages als deze door ze met "graf" te vertalen. Zo zijn we misleid. Zowel heiligen als zondaren gaan naar de "hel." Als Jakob de kwellingen van de "hel" duizenden jaren had moeten doorstaan, hoe zou hij dan een plaats in Christus' koninkrijk kunnen hebben? Indien de miljarden babies die in zes duizend jaar naar de "hel" zijn gegaan al zo lang gemarteld zijn geworden, waarom zou je ze bij de grote witte troon opwekken om ze te kunnen oordelen?

No mother who knows what "hell" really is in God's Word will worry about her child going there. On the contrary, we who wish to shield our children from all suffering, who would like to spare them the many miseries of life, should rather rejoice that they have escaped the "hell" of existence in this wicked and woeful world, with its dire disappointments, its dread diseases, its immeasurable miseries, in the midst of human beings, some of whom have fallen lower than the level of the beasts. It is mortal life that brings weariness and woe. Death, however, brings rest and surcease from sorrow. There may be all the difference between them that we feel between a day full of toil and travail and despair, and a night of satisfying sleep. Which would we chose? So far as our feelings are concerned, we would rather-a thousand times rather-sleep. Even a believer would rather rest forever than return to such a scene as this, with the infirmity and the senility and the decay of old age wrapping slimy tentacles about him. Death is dreadful. But how unutterably more terrible would it be if there were no death! Had Adam lived on until now, every day adding to his weakness, helplessness and decrepitude, his body ruined by disease and racked by pain, he would long to die. Who would care p207 The Function of Death to live so long? Could any "hell" be worse? Let us face the facts. Dreadful as death is, for mortals it may not be nearly so dreadful as the slow dying process that we call life. If the world today were filled with all the dead that lie in our cemeteries, with bodies foul with disease, with spirits debased by sin, and souls tormented by their condition, it would be about as bad as the "hell" of orthodoxy. Dying while we live is the source of all our tribulations, and death is a cessation, not the commencement, of the woes of mankind. They must be roused from death before the inflictions of judgment are possible. Why raise them if they could be judged in the death state? THE SECOND DEATH And what is the lake of fire? It is the second death. This is God's definition (Rev.20:14). As the first death closes the present life in merciful oblivion until the judgment, so the second death succeeds the judging of the great white throne which again, in mercy, wraps up all in oblivion, not for another judgment, but for an awakening to the salvation, the justification and the reconciliation which is provided by the blood of the cross for the whole Adamic race. When He Who is sitting on the great white throne, judges, or sets right, all who stand before it, there is no more affliction or distress possible in the lake of fire. The judging is past. All are ready for reconciliation. But this is not due until an eon later. The same problem is presented as in the case of the former death. Then it was, How can all be brought into the judging immediately after their life is ended? Now it is, How can all who have been set right be ushered straight into the reconciliation, when a vast epoch intervenes? They are simply dissolved in death, so that, in their experience, there is no final eon, but they go from the judgment scene right into the reconciliation, when God becomes their All. p208 What Men Are brings Death The first death comes to men, no matter what they do, because of what they are. Not only the confirmed criminal dies, but even the innocent infant expires before it can do any harm. Of course there are accidents and executions, but these abnormal incidents do not affect the great law that began with Adam after he had sinned and had become mortal. Men may hasten their death by dissipation, but no acts of theirs will enable them to escape the operation of death within them, which they inherit from Adam. The point is exceedingly important, especially in connection with the second death, which is usually taken to be the penalty pronounced at the great white throne. There, as now, the suffering results from what was done, but the death arises from the fact that none have their names in the scroll of life. We must keep both the first and second death entirely distinct from the judging, for neither one is concerned with the acts of unbelievers. If they were, we might expect consciousness, for acts cannot be judged in oblivion. DEATH BY FIRE The first death is produced by a slow, gradual, painful disintegration, as a rule; often accompanied by long periods of infirmity, disease and distress. Some are bedfast for years, and some suffer excruciating torment well-nigh unbearable before they finally find relief in the sleep of death. I have been tempted to envy those who die suddenly, without, indeed, sometimes knowing what has occurred to them. We may think such an end terrible, but they, when they awake, will be thankful that they did not suffer the awful agony or prolonged pain that some are called upon to endure. All of these sufferings have their proper place in God's dealings today, when He is deliberately giving us the experience of evil in order to humble us (Ecc.1:13). But no such object can be in God's mind after Christ has judged mankind at the great white throne. Then this object will have p209 Death brings Insensibility been accomplished. The second death is not accompanied by any prolonged, painful infliction. There is no distressing delay or dread disease, but all are ushered into death in an instant. I have just burned my hand, and it hurts. But I am sure that, if I had jumped into a lake of fire, I would not suffer now, for I would have been dead before I could feel anything. Such a death is practically instantaneous. It is useless to discuss the length of time a human being would suffer in such a case. It would be too short to reckon. In fact it could occur so swiftly that life would be extinct before the nerves of sensation could function. It would probably stun them into insensibility. For all for whom the lake of fire is the second death, who have been set right by the great white throne judgment, the lake of fire is not a place of torture, but the instrument of death. This must not be confused with its action on the wild beast, and the false prophet, and the Slanderer or Adversary (Rev.19:20; 20:10). Nothing is said of death in their case. They have not gone through the judgment session. They are the greatest of all the enemies of God, and receive a fate corresponding to their deserts. SAVED "BY" FIRE The apostle Paul, in speaking of the work of the believer today, says that fire shall try every man's work, what sort it is. If any of it stands this test, he shall receive a reward. But if any of it is burned, he shall suffer loss: but he himself shall be saved: yet so as by fire (1 Cor.3:12-15). Salvation by fire, especially the lake of fire, is only another form of purgatory. But the passage speaks of the burning of unworthy works, not of the believer himself. Works are judged at the great white throne, not in the lake of fire. The word by is unfortunate. It should be through, as in the Revised Version. No one is saved by fire, though many are destroyed by it. Those of our works that are figured by p210 Saints are Saved through Fire "wood, hay, stubble," will be lost, not saved, by fire. We will not be burned, but saved, as through fire. A man whose house is aflame may lose some of his treasures in finding his way to safety. But that is very different from being burned in order to be safe. If the great white throne session simply passed sentence on each one, and this was carried out in the fiery lake, as I once thought, then we are confronted with an insuperable difficulty. Everyone, from the tiniest infant with no acts to speak of to be judged, and the life-long offender, grown old in crime, would get the same "punishment." The sentence could not be adjusted to the case. All would share alike a fate so terrible that God reserves it for three supreme and superhuman sinners. But if the judging occurs in the great white throne epoch, as is shown by the form of the Greek word judging, rather than judgment, the Judge can deal justly with each one, not with a view to "punishing" him, but in order to "judge," or set right, all that is wrong. Then God will pay each one, individually, according to his acts (Rom.2:6). We seek to do this with our children, from earliest infancy, in order to bring them up to do right. But, alas! we often fail. Can we not trust Him to do this, Who does not fail, and Who will succeed by this means in bringing them to the very place, that we so ardently desire-into complete harmony with God, so that He may become their All? THE SECOND DEATH The lake of fire is defined as the second death. Could it be more explicitly stated that it is death, and nothing else? Yet there is an elaborate argument that, being second, it is not death, but life! In every other occurrence of second in the Scripture (and, indeed, every-where else), the word second can be left out and the resulting statement is true. The second child that was told to go into the vineyard, was still a child, even if he p211 The Second Death is Death was second (Matt.21:30). The second of the seven brothers to marry the first one's wife was just as much a brother as the other six (Mark 12:21). The second watch was also a watch, even if it was not the first or third (Luke 12:38). The second sign that Jesus did was no less a sign than the first or any of the rest (John 4:54). If the second Man were not a man, He would have no right to the title whatever. Peter's second epistle is certainly an epistle. In every case we may omit the term second without affecting the truth. In English the word second often has the figurative usage of inferior, a second grade product, a secondary school, etc. Because the word first is so frequently used for the highest and best, it is not possible for the word second to acquire the constant meaning of superior, though it may be used of such, as the second Man, Who certainly is infinitely better than the first man Adam. That this abnormal condition occurs oftener in Scripture than elsewhere is easily explained by God's method of despatching the first, that He should be establishing the second (Heb.10:9). But there are many cases where this difference does not exist. In the parable of the two children, the first said `I do not want to,' yet he went. The second said he would go, but didn't. Which was the better? The first, not the second (Matt.21:28). There is no difference on record between the seven brothers (Mark 12:21). The second watch was at a different time than the first and third, but there is no evidence that it was preferable (Luke 12:38). Why should the healing of the courtier's son be greater than the turning of water into wine (John 2:1; 4:46)? The second death is no less death than the first. There may be differences between first, second, third, fourth, fifth, sixth and seventh brothers, and undoubtedly there were. So also between the signs that our Lord did. Especially is this the case between the first and second Man. But these differences do not change them to something p212 Death Injures, not Hurts else. If the second brother had been a distant relative, he could not have married the woman. So the second death also differs from the first in many ways. The first death occurred before the second. Those in it died at greatly scattered intervals, covering thousands of years, while all will suffer the second death at about the same time. Those who enter the first death do so in a multiplicity of ways, by decay, infirmity, disease, accident, violence, drowning and burning. The lake of fire knows only one method, the last. Even this is vastly different from the slow torture of fire that some have to endure, for, being a lake, it will consume in an instant. The second death indeed differs from the first, but it still remains death. Death is never beneficial. The lake of fire is not a purgatorial cleansing agent for those who enter it. The conqueror of Smyrna has the promise that he will not be injured by the second death. The second death injures those who enter it. In the parable of the workers in the vineyard, those who worked all day considered themselves injured because they received no more than those who were there only one hour (Matt.20:13). This passage shows that the Authorized Version's change to hurt gives a wrong impression of physical suffering. The word injure is literally UN-JUST, do an injustice, and does not necessarily imply that the lake of fire will hurt, that is, cause physical pain or suffering. This comes out clearly in the Authorized Version's own renderings: hurt not the oil and the wine (Rev.6:6), hurt the earth (7:2,3), hurt the grass (9:4). Oil and wine and the earth and the grass may be injured or harmed, but never hurt, because they cannot feel physical pain. The first death does not necessarily hurt. Some die in their sleep. Executions are usually carried out in as painless a manner as possible. But death is always harmful, an injury, the greatest harm that can come to a living creature. The actual length of time between the death of an p213 Death is Timeless unbeliever and his final reconciliation may be many thousands of years. But in his experience nothing will come between but the great white throne judging, which may be a comparatively short period. So that God most marvelously brings His grand consummation very near to every one of Adam's race, no matter when he lives. The time may be no longer for a sinner before the deluge than for one who lives in the impending indignation. It is manifestly wrong to punish a man before his guilt is proven. Many a man has suffered the injustice of imprisonment for a lengthy period while waiting for a trial, but God is not guilty of such a wrong. The moment a man dies, he is awakened to face the judge, along with all the rest of the dead. The moment his judging is over, he is once more roused to enjoy the reconciliation. A. E. K.