Toen ik tot het geloof in Jezus Christus kwam, was het voor mij in de eerste jaren een enorme blijdschap te weten, dat ik niet naar de hel zou worden verwezen na mijn dood, maar dat ik in de hemel zou komen. Ik hoorde erbij; bij die wel kleine, maar zeer bevoorrechte groep van mensen, die verlost waren.

Ik had een nogal sterke drang om te evangeliseren en was daar actief in langs de deuren en op de straten. Mensen moesten worden gered van de verschrikkingen van de hel. Maar zo langzamerhand kreeg ik te maken met toen onoplosbare problemen.

"Wie in de Zoon gelooft, heeft eeuwig leven". Dat eeuwige leven kende ik. Maar ik wist ook dat de Heer gezegd had, dat de toorn van God zou blijven op de mens, die de Zoon ongehoorzaam was. En ik begreep, dat dat betekende, dat die toorn zou blijven op bijna de totale mensheid. En die toorn van God zou dan toch ook blijven op mensen die we kenden, waardeerden en vaak ook liefhadden.

Zo weinig "succesvol"

We spanden ons daarom nog meer in om mensen bekend te maken met het evangelie en hen binnen te brengen in het Koninkrijk van God, om hen als een brandhout uit het vuur te rukken. Maar het was toch vaak ontmoedigend, dat al onze activiteiten zo weinig "succesvol" waren. De grond was hard en de tegenstand was groot, zeiden we dan.

Maar we vroegen ons steeds meer af, waarom God blijkbaar zo weinig deed om die tegenstand te breken. Hoe kon Hij zo toezien dat er zovelen dag in dag uit stierven in hun zonden: voor "eeuwig verloren"?

Had God niet een hel geschapen, waar die miljarden dag en nacht zouden worden gepijnigd tot in alle eeuwigheid?

Had Hij al die mensen zelf geschapen en op de wereld een plaats gegeven, terwijl Hij wist dat hun einde zou zijn in het "eeuwige" vuur? En waren er onder die miljarden niet tallozen, die nooit de mogelijkheid hadden gehad zich te bekeren en tot geloof in Christus te komen?

Ik had een sterke belangstelling voor het boek Openbaring, waarin toch duidelijk wordt gezegd, hoe het de goddelozen zou vergaan; tenslotte wachtte hen de tweede dood, een poel van vuur en zwavel, waarin men "eeuwig" een onvoorstelbaar lijden zou ondergaan.

Zo liep ik rond met ernstige levensvragen, die ik probeerde te verdringen, maar die zich toch telkens weer aandienden en meer dan ooit om antwoord vroegen.

Tenslotte ben ik met al mijn vragen opnieuw het boek Openbaring gaan lezen.

DAT MOEILIJKE BIJBELBOEK OPENBARING

Het was Calvijn, de grote man van de Reformatie, die elk bijbelboek behalve Openbaring becommentarieerde. Dat zegt al veel.

Daartegenover staat, dat er in de laatste honderd jaar zeer vele commentaren op dat laatste bijbelboek zijn verschenen. Maar neem je kennis van die commentaren dan valt het op, dat het interpreteren van de symbolen, getallen en tijden een niet eenvoudige taak is.

Onreine geesten komen als kikkers uit de monden van draak, beest en valse profeet (16:13); een vrouw, die dronken van het bloed van de heiligen zit op een beest. En die vrouw blijkt dan ook nog een stad te zijn. (17:3-8)

Een Lam staande als geslacht op de troon (5:6) en geboomte van leven, waarvan de bladeren zijn tot genezing van de volken. (22:2)

En zo zijn er tal van voorbeelden te noemen.

Geen wonder, dat er weinig uitleggers van het boek tot dezelfde exegese komen over de wondere visioenen, die Johannes voor ons mocht opschrijven. Dat moet ons tot voorzichtigheid manen, als we aan de hand van dit boek conclusies trekken met betrekking tot het lot van de goddelozen.

Wenham, een theoloog, die zich vooral bezighield met de vragen over hemel en hel, schrijft: Ik ben huiverig om een fundamenteel leerstuk te bouwen op passages vol symboliek.

Nu is het niet zo, dat we ons op die manier willen afmaken van dit bijzondere bijbelboek. Ook in het boek Openbaring willen we nagaan, of er teksten in worden gevonden, die zouden tegenspreken, dat God door gerichten en oordelen heen alle mensen zal behouden.

Dit is niet het eenvoudigste hoofdstuk van onze studie. We hebben nu zeker een open bijbel nodig om Gods bedoelingen met ons, mensen, te kennen. Het is de moeite waard, maar het vraagt onderzoek!

Het is van het allergrootste belang, dat we inzicht krijgen in de betekenis van de uitdrukking "tot in alle eeuwigheden", die we op twaalf plaatsen in dit boek vinden.

We willen de volgende aantekeningen maken:

• Het valt ons op, dat ook hier het begrip "eeuwigheid" in het meervoud voorkomt. En al eerder merkten we op dat het meervoud van dat, wat oneindig lang duurt, niet mogelijk is.
• Als de lezer de Griekse grondtekst raadpleegt, dan zal blijken, dat de vertalers het Griekse "eis tous aionas ton aionoon" hebben vertaald met "tot in alle eeuwigheden". De letterlijke vertaling is echter "tot in de eeuwen der eeuwen". Wat is er gebeurd? Het dubbele meervoud van aionen is weggevallen, en het woord "alle" werd toegevoegd.
• Maar wat wordt er dan bedoeld met "de eeuwen der eeuwen"?
  Dat geeft niet een eindeloze opeenvolging van eeuwen aan, maar het is een aanduiding van de eeuwen, die in heerlijkheid ver uitstijgen boven de eeuwen, die eraan voorafgingen. Zoals het Lied der liederen boven alle liederen uitmunt, zoals het Heilige der heiligen de heiligste plaats van alle plaatsen was, zo moeten we ook verstaan de uitdrukking “eeuwen der eeuwen”. Die eeuwen zullen in heerlijkheid ver uitgaan boven de eeuw, die wij nu beleven en de eeuwen, die aan de onze voorafgingen, maar ze duiden beslist niet eeuwigheden aan, waaraan geen einde komt. We behandelden al eerder "de voleinding der eeuwen".
• Die eeuwen der eeuwen hebben betrekking op de tijd, die begint met de regering van Christus samen met alle heiligen en eindigt als God zal zijn alles in allen. (1 Korinte 15:28) Het is de tijd, waar de profeten zo naar hebben uitgezien. Het is het onderwerp van zeer veel profetieën in het Oude Testament, die niet spreken van een hemels leven, maar van leven in heerlijkheid op deze aarde onder Hem, die zitten zal op de troon van David.

Naar hoofdstuk 25

Naar de indexpagina